ادبې ټوټه
زما د ا ندیښنو په ولولو کې یو نا اشنا ږغ دۍ.
چې کله چوپ او کله هم بیا په ږغیدو وې.
هو: یو نا اشنا ږ غ، یو موزون ږ غ چې ز ما د روان په لو ړو ژورو ز ما د ز ړگې و لور ته په غځیدو وې ، هلته چې مینه ده، عا طفه ده ، هڅه کوې هغه وباسې
، لکه بورا چې د گل له سینې نه شیره وباسې.
یو نا اشنا ږ غ چې کله چوپ وې او کله ږ غیدو وې.
هغه ستا ئنه کې، ستا ئنه د انسان او دهغه وښکلا او خلا قیت ، هغه ستائنه کوې د هغه سباون چې د انسا نې اندیښنو نه او د تورو شپو د چړ و لاندې را و تلۍ وې.
هغه ستا ئنه کوې د دردونو ، کړ یدونو ، هغه دردو نه چې انسانې اند یښنی په ویښیدو سپړ یدو کړې.
هو: هغه خوا ږه او زغمونکې دردودنه چې داسارت لرونکې بار په شان په مغروره زړه کښینې او هغه زخمې کړې . داسې ئ زخمې کړې چې ما غزه ئ پریشا نه کړې،تر څو اندیښنې په ښیدو او گر میدو کړې ، داسې په گرمیدوسې چې د حق او حقیقت په لاره روښانه او په را پورته کیدو سې،او په یو گړ ې کې داسې د اور سکر وټې تری جو ړې سې چې خلا قیت منځ ته راو ړ ې.
زما د اندیښنو په و لولو کې نا اشنا ږ غ دې ، موزون ږ غ چې کله چوپ وېاو کله بیا هم په ږ غیدو وې .
کا بل
