د سړک دواړو غاړو ته خړ ټانکونه ولاړ وو، پر سر یې درنې ماشیندارې نصب وې او شپیلۍ یې مخامخ غره ته سیخ کړې وې.
د ماشیندارو شاته تنکي زلمیان ګوته په ماشه دریدلي وو او د دواړو سترګې په غره نښتې وې.
دا د جلال اباد ـ اسعداباد لویه لاره ده ، چې له شنو پټیو تیریږي او د غنمو شنه فصلونه یې باد ته اتڼونه کوي.
په موټر کې ناست یوه سړي وویل : له دغو غرونو کله – ناکله پر سړک ډزې کیږي ، ځکه د ملي اردو سرتیرو دلته مورچلې نیولي دي .
بل غږ کړ: د نر بچیان دي چې ډزې کوي ، که دوی نه وي وطن رانه پردي نیسي.
دوی خپلو کې په همدې موضوع خبرې کولې ، خو زه بل فکر کې تللی وم. ماته د ننګرهار ګوشته ولسوالۍ یادیده .
پر دغه ولسوالۍ دا څو یم ځل دی چې پاکستاني پوځونه ځمکني او هوایي بریدونه کوي ، خلکو له ویرې کورونه پرې ایښي دي او که بریدونه همداسې روان وي نو د ډیورنډ کرښې ساحه به نوره هم پراخه شي .
ځان سره مې ویل کاشکې دا ( د نر بچیان ) او زموږ کورني ځواکونه لاسونه سره ورکړي او پر ګوشتې برید کونکیو ته هم خوله ماتونکي ځوابونه ورکړي ، هغوی خو هم پردیان دي کنه!
جلال اباد،د وري ۲۷مه ، ۱۳۹۰
