د سلطان صلاح الدېن اېوبي د وخت رېښتونې پېښې (۸)

مکمل غېر سېاسي: اېا زمونږ  دهیواد اوسنې حال خو همداسې نه دې؟

د التمش لېکنه
داېمان پلورنکوداستان
اتمه  برخه پرلپسې......(۲۰-۲۱)
دص� �یبي جاسوسې شبکې د روزل شو نجونو نادودې  او د مسلمانانوکمزوري:(۳)
ددې مصري سوداګر هرې خبرې د فخرالمصري  په زړه کې ځاې نیوه ، خو په حقیقت کې  په  فخر المصري  دخبرو اغیز دومره نه و لکه څومره چې  په  هغه دموبي ښکلا او حشیشو  اغیز کړې و . عیسایانو دا  حربه د حسن بن صباح د  حشیشینو څخه  زده کړې وه . موبي ته   هیڅ  شونې نه بریښیده چې داسې حال  به هم را پیدا  کیږي  چې یو مصري سپاهي به دهغې  په  تعقب کې په هغې   زړه بایلې . هغه ته دا هم مالومه  شوه  چې فخر د مصر د ژبې  څخه  پرته په بله  ژبه  نه پو هیږي ، په دې اساس  موبي  په بله ژبه خپلو ملګرو ته   وویل چې  رابن  د زخمیانو په � �له کې  د زخمیانو په خیمه کې پروت  دې  او هغه  وویل  چې د ناجې سره ووینئ  او دا مالوم کړئ  چې هغوې لا تراوسه  پورې  ولې پاڅون  نه دې کړې ، او یا داچې ولې ئې د شا له خوا په صلاح  الدین  ایوبي  باندې  یرغل و نه کړ. او دا هم ډاګیزه کړئ چې ایا  هغې  خو  به له مونږه  سره  دوکه  او چل نه وي کړې ؟
 هغې  خبرې کولی نوفخر دسوداګرو څخه و پوښتل  چې« دا  څه وائې ؟ »
«دا  وائې »  یوه ځواب  ورکړ « چې که  چیرې دا سړې د صلاح  الدین  ایوبي  په فوځ کې نه وائې  نوما به  ورسره واده کړې و . دا  مسلمانیدو ته هم تیاره  ده  خو وائې  چې اوس  ئې په  مسلمانانو باور  له منځه تللې ،»
فخر  په ډیره  ناقرارۍ  سره د نجلۍ  مټ  ته لاس کړ  او خپل ځانته ئې  را ښکوده  اووئې وی� �  « که چیرې زه پادشاه وائې  نو په خداې  سوګند  چې ستا په خاطر  به مې تخت  اوپادشاهې هم پری ایښې وه ، که چیرې شرط داوي  چې زه د صلاح الدین  ایوبي   دغه  راکړل  شوې توره  هیسته  و غورزوم ، نو دا دې دروائې خله ،» هغه د خپل  ملابند  څخه  توره  را پرانسته ، او د تیکې سره ئې  یواځای  د هغې  په قدمو کې  کښیښوله  او وئې ویل «زه  له همدا  اوسه د سلطان  ایوبې  سپاهي او قومندان  نه یم ،»
«خو یو بل شرط  هم شته !» نجلۍ  ورته  وویلې «زه  ستا په خاطر  خپل مذهب  پریږدم ، خو د صلاح الدین  ایوبي     څخه به حتما خپل  انتقام او بدله  اخلم ،»
«ایا  هغه   زما په لاسو  وژل  غواړې ؟»  فخر ترې  و پوښتل .
نجلۍ د خپلو  خلکو په لور وکتل ، او دې خلکو هم یو بل  ته سره وکتل ، اخر  کرسټوفر  ویل « که  چیرې  یو سلطان  ایوبي  نه وي  نو څه  به  وشي ؟ یو بل سلطان  به راشي ، هغه به هم همداسې  وي ، مصریان  به  په اخر کي بیا هم غلامان  وي ، ته یو کار وکړه ، د سوډانیانو د سالار ناجي  څنګ ته ورشه ، او دانجلۍ دهغې مخته  و دروه  او د صلاح الدین  ایوبي     اصل حقیقت   او دهغې   ناپاکه    ارادې  ورته را  وسپړه .»
دې خلکو ته خو دا مالومات و  چې  ناجي د صلیبیانو سره اړیکي لري  او موبي  به له هغه  سره  خبرې وکړي  خو  هغوې  په دې خبر نه و  چې  دهغوې دا باورې  سالار به  په ډیره  پټه توګه  له دې نړۍ څخه  سترګې  پټې کړې وي. دا نجلۍ باید تر هغې  پورې ورسیدلې وائې ، خو هغه په  یواځې ځان هلته  نه شواې تللاې ،  اوس نو هغې ته د فخرې په څیر یو ملګرې  په لاس  ورغلې  و نو په دې خاطر ئې د همدې د استعمالولو  پ� �یکړه وکړه ،  څرنګه چې دا سړې د سلطان  ایوبي  تر سترګو شوې  و  نو په دې خاطر تر اوسه  پو� �ې   باید دهغې په سترګو  کي  پاته واې ، ددې نه علاوه  هغه د موبي  څخه اوریدلي و  چې دهغې د جاسوسۍ  او تخریب  کارۍ د څانګې مشر  رابن  په همدې  پنډغالي کې  دې  او  د تیښتې  له پا� �ه  لاره   برابره وی  او هغه  د هغې  د  کومک  کولو له پاره  باید هملته  واوسیږي ، د هغوې ارادې مالوم نه وې  چې  څه دي ،  په صلاح الدین  ایوبي    دهغوې  له اړخه  را پریښو� �  شوې  غشې  هم خطا تللي و  ، هغه ئې د سلطان ایوبي مخې ته وړې و . د هغوې  لباس او ډرامه  بریالۍ شوې وه ، خو د هغوې  مشن  له کاره  لویدلي  و . په دې  خاطر اوس هغوې د بدل  شوې  حالاتو  څخه د ګټې د اخستلو هڅې کولې.   فخر المصرې د ښایست او حشیشو په  جال کې  را نښتې و ، اوهغه  بیرته  خپل پنډ غالي ته د نه تللو پریکړه  کړې وه .
هغه  ته د امشوره  ورکړل  شوه  چې  هغه دې  ( خپله  مع� �وقه )نجلۍ  له لاسه و نیسې  او دخپلې ورسپارل  شوې دندې په لور دې ولاړ شي ،  هغې خلکو  دوي ته  خپل یو اوښ  هم ورکړ ، او د اوبو یوه مشکیزه  اوپه  یوه کڅوړه  کې ئې د خوراک  څښاک  سامان   هم   ورته تیار کړ ، په دې شیانو کې څه داسې هم و  چې په  هغې کي   حشیش  ور ګډ  شوې و. موبي  په دې   رازونو  خبره  وه  ، فخر ته ئې  یوه  اوږده   چغه  او د تاجرانو  کالي ور  واغوستل ،او پګړۍ ئې  ورپه سر کړه ، نجلۍ په  اوښ سپره  شوه  د هغې  پسې وروسته فخر  سپور شو او  اوښ  د خپل سفر په لور روان  شو. فخر د خپل  چاپیریال  څخه  بې  خبره و  او په خپلې  رات� �ونکې  باندې  هم  نه پوهیده ، یواځې  همدا احساس  پرې  غالب  شوې و  چې د ځمکې د مخ  ډیره  ښایسته  پیغله ئې  تر څنګ  ده ، داسې  پیغله چي سلطان ایوبي  ئې پریښود او دده څنګ  ته راغله ، فخر موبي  له خپله ځانه  سره   را  نژدی کړه  او وخوځیدل  .
«موبي ورته وویل « ته خو به د عیسایانو د قومندانانو او دخپل امیر  ایوبي  په څیر  وحشی  کیږې  نه ؟ زه  هم ستا یم ، هر څ ه   چې  له ما سره غواړې و ئې کړې   ، وئې کړه ، خو زه به بیا له تاڅخه   کرکه  کوم .»
«موبي ! که چیرې ته  غواړې  نو زه به له اوښه  ښکته شم ،» فخر  هغه  سمدستې  پریښوده او خپل لاسونه  یې ترې لرې کړل او ویې ویل « ماته  یواځې  همدومره ووایه  چې  ته ما  د زړه څخه  خوښوې  یادې د مجبو� �ۍ  له مخې  زما  لورې ته    پناه  را وړې ده ؟ »
«ماخو دهغه تاجرانو  څخه هم پناه  اخست� �اې  شوه »، موبي  ځواب  ورکړ ،«  خو ته  ماته  دومره ښه ښکاره  شوې  چې ستا په خاطر  مې دخپل  مذهب  د پریښولو   پریکړه هم  کړې ،» هغې  په  خپلو  جذباتې  خبرو  سره د فخر په  کمزورواعصابو باندې  نوره هم خپله  قبضه ټینګه کړه  او شپه  هم  سوکه سوکه  په تی� �یدو  کې  وه .
دا نژدې  د پنځه  ورځو  سفر و خو فخر المصرې د عامو لارو  څخه بې لارې  بې  لا� �ې  تګ کاوه ، ځکه  چې  هغه د فوځ تښتیدلې  سپاهې و، موبي ته  خوب  راغې  هغې خپل سر  شاته د  فخر په سینه  باندې تکیه کړ او په  پاخه  خوب  بیده  شوه. اوښ روان  و  او فخر   ویښ.
***** (۲۱)
صلاح الدین  ایوبي    د سهار د لمانځه   څخه  فارغ  شوې  و چې   دروازه چي   اطلاع   ورکړه  چې  علي بن سفیان  راغې ،سلطان  د لمانځه له ځایه منډه کړه  او بی� �ون  را ووت  د هغې   دخولې  څخه د علي بن سفیان د سلام  د ځواب  څخه د مخه دا  الفاظ  � �اووتل « هلته څه خبره  وه ؟»
«تر اوسه  خیریت  دې » علي بن سفیان  ځواب  ورکړ ، خو په سوډانې  � �ښکرو  کې   بې اطمیناني  ورځ  په  ورځ  ډیریږي ، ما په هغوې  کې  خپل  مخبران   پ� �ې  ایښې دې ، د هغوې له راپورنو څخه  مالومیږي چې  که چیرې دهغوې    یو قومندان  هم  قوم نده  په  خپلو  لاسو کې واخسته  نو پاڅون   به  پیلیږي .»
صلاح الدین  ایوبي     هغه له خپله ځانه  سره خپلې خیمې  ته یوړ ، علی بن سفیان  ورته ویل «ناجي  او دهغې سالاران  خو مونږ    له منځه  یوړل   خودنفرت او کرکې  هغه  زهر   چې  هغه  د م صرې  فوځ پر خلاف   پر  هغوې کې  شنیدلي  دی  دهغې  اغیز   یوه  ذره  هم نه   دې   راکم شوې، دهغوې  دبې  اطمینانۍ  بل  علت  دهغوې  د سالارانو  ورکیدل  دې ، مادخپ� �ې  شبکې  له لارې دا خبر خپور کړې دې  چې  دهغوې  سالاران د روم  د بحیرې  په سنګر  کې  پراته دې . خو درونده  امیره ! زه  شکمن  یم  چې په سوډانیانو کې شکوک او شبهات  پیدا کیږی . داسې  ب� �یښې  چې  هغوې  دا   احساس کړې  چې دهغوې سالاران  یا خو  بندي  کړاې  شوې دي او یا  له منځه وړل  شوې دي .»
« که  چیرې پاڅون  وکړل  شي نوایا په مصر کې  چې زمونږ  کوم   دلګي  � �ته دي  هغوې  به د سوډانیانو دفوځ مقابله وکړاې  شي ؟» صلاح الدین  ایوبي     ترې وپو ښتل ،« ایا هغوې به  دغه  پنځوس  زره   تجربه لونکي   وسله وال  فوځ  ته ماتې ورکړاې شي ؟،...... زه  شکمن  یم »
«زه یقین لرم   چې  زمونږ   هغه  کوچنې  شمیر فوځ به د سوډانیانو  د فوځ  مقابله  ونه شي کړاې » علي بن سفیان ورته وویل ،« خو ما ددې کار  له پاره  هم  ځان  تیار کړې دې . ما د دروند  نورالدین  زنګي   په  لور  دوه  ګړندي  سواره  استولي دي  او هغې ته  مي دا پیغام ور استولې دې   چې په مصر کې د پاڅون   نښې  نښانې  را پیدا  شوې دې اومونږ چې کوم  فوځ تیارکړې  د هغې  شمیره ډیره   لږه ده ، ددې  نه  اخوا زمونږ د خپل فوځ  تر نیمائې  زیات  د جنګ  په ډګر  کې دې . په دې خاطر  د  هغې ممکنه  پاڅون  د ټکولو  له پاره مونږ ته  بیړنې کم ک  راولیږه»
«ماته  د هغې  لورې د بیړنې کومک د راتلو امید ډیر لږ ښکاري ،»سلطان ایوبي  ورته وویل ، « همدا تیره ورځ یوه قاصد دا خبر  راوړ  چې نورالدین  زنګي  په فرینکو  باندې  یرغل ور  وړې ، هغه دا یرغل  زمونږ  سره د  تعاون اوبسپنې  په خاطر کړې دې ، دا  په داسې وخت  کې شوې  چې  په خپله  فرینکو او دهغې  یو زیات شمیر  فوځې  سالاران   دروم په بحیره  کې  په جنګی  بیړیو کې زمونږ  لورې ته راتلل ، همدا راز د فرینکو  د فوځ  یوه برخه  مصر ته تللې تر  څو دهغې  ځای څخه پر م ونږ  باندې  د شا  له اړخه  حمله وکړي ، هغوې  زمونږ د سوډانی لښکر  د کومک په خاطر  ان د مصر د پولو پورې  را غلي و ، محترم   زنګی د هغوې  پر  هیواد  باندې  یرغل  وروړ  او دهغوې   دغه  ټول  پلانونه  ئې دخاورو سره خاورې کړل . هغه  اوس د فرینک پادشاه په ډیره  سیمه باندې  قبضه کړې ، او دصلیبیانو  څخه ئې   څه  دولت او  شتمنې   هم تر لاسه کړې ،»
 صلاح الدین  ایوبي  په خپله  خیمه کې  قدم  اخسته ،او په  جذباتي  لهجې  سره  ئې  وویل « م اته د سلطان  زنګې د قاصد  تر خولې بیانونکې د هغې  ځای حالات  څه   د اندیښنې وړ ښکاره  شول .»
«ایا  اوس  به صلیبیان هلته یلغار  وکړي ؟»علي بن سفیان ترې  و پوښتل .
« ماته د یوې زري  په اندازه  هم د صلیبیانود یرغل   پرواه  نه شته ،» سلطان  ایوبي ځواب  ورکړ .« اندیښنه  داده چې  د کفارو  د یرغل  مخه نیونکي  فوځ  د شرابو  په منګیو کې ډوب  شوې دې ، د اسلام د کلا  ساتوندویان  د ښکلو نجونو په حویلیو کې  بندیان دي، دښکلو ښځو او نجونو  زلفي   دهغوې  د  پښو  زنځیرونه  ګرزیدلي دې . علي ! د اسلام تاریخ  به  اسدالدین شیر کوه   هیڅکله  هم له یاده  و نه  باسي ، څومره  به ښه  و  چې هغه نن  ژوندې واې ، زه  د جنګ  ډګر ته  هماغه  � �اوړې یم ، مونږ ډیر ستونزمن  وختونه  کتلي ، علي !ما  دکاکا شیرکوه د فوځ  د تر ټولو لمړي  دلګي  قومندانې کړې ده ، زه  دهغې سره یوځاې درې میاشتې  د صلیبیانو په محاصره کې وم . ماته  به کاکا شیرکوه  تل  دا   درس راکاوه ، چې د ویرې  اوخوف   څخه  ځان  لرې  ساته ،د الله  تائید  او دهغې  په  رضا باندې  باور  لره ، او د اسلام  بیرغ  تل رپانده  ساته ، زه د کاکا شی� �کوه   تر قومندانۍ لاندې  دصلیبیانو او مصریانو د ګډو فوځونو پر خلاف  هم جنګیدلې یم . په سکندریه کې م حاصره  شوې یم ، نژدې و  چې ماتې سره مخ  شم ، زما سره یو ډله عسکر  زړه  بدې  شوي و، داچې ما څه ډول د هغوې حوصلي  سترې  او تازه  و ساتلې ، یواځې  زما  رب   پرې   ښه خبر دې . ان  تر دې  چې کاکا  شیره کوه په صلیبیانو باندې  یرغل  وکړ  او   زمونږ  محاصره ئې ماته کړه.....نو مونږ په دې  قصې  ښه پو هیږو ، ایمان  پلورنکې د کفارو  سره یوځاې  شول  او زمونږ  له پاره  ئې  څوم� �ه  ستر ستر طوفانونه  را ولاړ کړل. خو زه   ویریدونکې  نه یم ، زړه مي  له  لاسه  نه دې ورکړې »
ماته ټول هر څه  په یاد  دي  سلطانه ! » علي بن سفیان  ورته وویل « ددومره  جنګونو  او قتل و � �تال  نه وروسته  شونې بریښیده  چې  مصریان  به په سمه  لاره  را ستانه شي . خو کله  چې یو غدار  او د وطن  دښمن مري  یوبل  غدار او وطن پلورنکې  را زیږوی  او دهغې  ایمان پلورونکې ځاې ناستې ګرځي. زما خپله  مشاهده  خو  دا  ده  چې غداران او  ایمان  پلورنکي د کمزوري خلافت اونظام  زیږنده ده . که چیرې  فاطمي خلافت  په  حرم  کې نه  واې  را نغښتې  نو نن  به  م ونږ د صلیبیانو سره په اروپا کې  جنګیدو ، خو زمونږ   دغه  غدار  ورونه هغوې نه پریږدې  چې  د اسلامي  سلطنت  د پولو  څخه  بیرون  شي . کله چې پادشاهان  په  عیش و عشرت  کې ډوب  شي نوبیا د رعایاو څخه  هم  یو شمیر  خلک  د پادشاهي  خوبونه ویني  هغوې دکفارو  څخه  ځواک اوکومک   تر لاسه کوي، په ایمان  پلورلو کې هغوې  دومره   ړندیږي    چې دکفارو د عزایمو او دخپلو پیغلو د  عصمتونو پرواه  هم له یاده  باسي .»  
«زه تل  له همداسې  خلکو ویریږم ،» صلاح الدین  ایوبي     ورته وویل . « الله  دې  نه کوي ،  که کله هم د اسلام نوم  له منځه ځي  نو هغه به دهمدې مسلمانانو په لاسو وي  ، زمونږ  دښکلي  او ځلانده تاریخ څخه  اوس لګیادې  د غدارانو تاریخ  جوړیږي، دا حالات   په ډاګه کوي  چې  یوه  ورځ به مسلمان  یواځې  په نوم مس� �مان وي  ،خپله  سیمي او ځمکې به کفارو  ته  ورحواله کوي ، په دې  حالاتو کې  که  اسلام ژوندې  هم پاته کیږې  نو  مسجدونه  به کم  او قحوه ځایونه او دفحشا مرکزونه  به زیات وي . زمونږ  لوڼې به د صلیبیانو په څیر  خپل  ویښتان  ازاد  اود بې حیائې  په لور  به  درومي ،  کفار غواړی چې هغوې پر هماغه  لاره  رواني کړي ، بلکه  روانې کړي ئې  هم  دي ..... اوس د مصر  څخه یوځل بیا همغه  طوفان  را پورته کیږي.  علي !  ته خپلې  شبکي نورې  هم  باوري  او خپرې ئې  کړه ، ما خپلو ملګ� �و ته ویلې  دي  چې ددښمن سیمو ته ولاړ  شي  او شپینې  غلچکي  یرغلونه  وکړي، همدا  راز د خبرونو د راټولو  له پاره  ځوان او توانمنده  وګړي   و ټاکه ، صلیبیان  هم  همدا  سنګ� �   مستحکم  او اغیزمنوي ، ته  سمدستي د جاسوسۍ  د جنګ  له پاره تیارې و نیسه ،..... د هر څه  لمړۍ کار  چې  باید  ژر  تر ژره  وشي  هغه دادې چې د سمندر څخه  څه صلیبیان   خوندې  را وتلي دې  دهغوې  یو شمیر زخمیان  دي  او کوم  چې زخمیان نه دې  نو هغوې  په  سمندر کې د څو څو ورځو � �امبو وهلو وروسته  د زخمیانو  څخه  بدتر  ګرزیدلي دی . دهغوې ټولو علاج  معالجه  تر لاس  � �اندې ده ،ما هغوې ټول  تر سترګو  تیرکړې دې ، ته هم هغوې ووینه ، او دخپلې وړتیا  په مطابق ترې  پو ښتنې   ګرویزني  و کړه ،»
صلاح الدین  ایوبي    دروازه چي راوغوښت  او د سهارني چاې  غوښتنه  ئې ترې وکړه ، او علي بن سفیان ته ئې وویل ،« پرون  ئې څه زخمیان او یوڅو ښکلې شانته  نجونې  زم ا  مخ  ته  راوړې وې ، په هغوې کې  شپږ د سمندر  څخه  راوتلی  بندیان دي ، د هغوې تر منځ  په یوه  زه شکمن  شوم  چې هغه معمولي سپاهي نه دې ، هغه د رتبي او مرتبي سړی ښکاري ، د ټولو دمخه   دهم غه  سره ووینه ، ددې تر څنګ  پنځه تاجرانو  اوه کسه  نجونې له ځانه سره  راوړې وې ،» هغه علي  بن سفیان ته د نجونو به هکله همغه څه وویل  کوم  چې تاجرانو سلطان  ته ویلې و . سلطان  ایوبي ورته وویل ،« ما  نجونې تر  نظارت  لاندې نیولې  خو هغوې ته مي  ویلې  چې زه هغوې په  خپله پناه  کې اخلم . نجونې  وائې  چې د غریبو کورنو بچیانې دي  او بیا دهغوې دا  وینا  چې هغوې  ئې د یوه سوځیدلې  جهاز  څخه  په  یوې کشتۍ  کي  واچولي او په سمندر کې  ئې  بې  اسرې  پریښوې ، بیا کشتۍ  هغوې تر ساحله پورې  راورسولې ، دهغوې  دا خبره ما  په شک کې اچوی ، ماهغوې ته  ځانته   خیمه  د� �ولې ده . او ساتونکې  مې پرې  درولې دې . ته د ناشتې   سمدستې  وروسته دغه  بندیان او دغه  نجونې ووینه .
په اخر کې صلاح الدین  ایوبي     مسکې شو  او وئې ویل « پرون  ورځ  په ساحل  باندې د ګرځیدو په وخت کې پر ماباندې یو غشې  را  وویشتل شو چې زما د پښو  تر منځ  پر ځمکه و لګید.» هغه دا غ� �ې  علي بن سفیان  ته ورکړ  او وئې ویل  « سیمه  غره ایزه  وه ، ساتونکې د لټون  له پاره  تر � �یر  لرې ځایه  پورې  ولاړل ، خو هغوې ته کوم   غشې ویشتونکې تر سترګو نه شو . دهغې سیمې  څخه   هغوې  ته دغه  پنځه تاجران  په  لاس ورغلل  چې ساتونکو  ترما پورې  را ورسول  او دغه تجا� �انو دغه  اوه نجونې  هم  ماته   را حواله کړې ،او هغوې ولاړل.»
«او هغوې ولاړل  ؟»  علي  ترې  په  حیرانتیا سره و پوښتل . «ایا  تاسې هغوې ته د تللو اجازه  ورکړه ؟»
«ساتونکو د هغوې د سام انونو  پلټنه کړې وه ،» ایوبي ورته وویل « د هغوې  څخه داسې کوم  شې تر لاسه نه شو چې  شک   پرې  شوې وې .»
علي بن سفیان غشې   په   ډیر غور سره و کوت ، او وئې ویل « د سلطان  او راز موندونکې تر منځ ډیر توپیر  موجود وي ،  زه به د هر څه له مخه د هغې تاجرانو د نیولو  هڅه کوم »
علي بن سفیان د صلاح ا� �دین  ایوبي  د خیمې  څخه  بیرون  را ووت ، نو دروازه چي   ورته وویل ، « دغه قومندان  خب� �  راوړي  چې د هغه  اوه  نجونو  څخه  چې  پرون   زمونږ په قید کې  راغلی  وې   یوه  ئې  اوس  درغل  شوي . ایا سلطان  ته ددې خبرې   ور  رسول  اړین دي ؟ دا خو دومره ستره پيښه   نه ده  چې سلطان  پرې اندیښمن  کړو .»
علي بن سفیان  په ژور  فکر  کي پریوت ، هغه � �ومندان  چې د را پور  ورکولو له پاره راغلې و، هغه علي بن سفیان ته راغي او سوکه  ئې ورته  وویلې « د یوې  عیسوي  نجلۍ  بې درکه  کیدل خو به دومره  مهمه  پیښه  وي  یا به  نه وي ، خو ډیره  مهمه داده  چې فخر المصرې نومي قومندان  هم د شپې  را هیسې  بې درکه  شوې دې . دشپې  ساتونکو  ووی� �  چي هغه د نجونو تر خیمې  پورې  تللې و ، بیا دهغې ځاې څخه د زخمیانو تر خیمي  پورې ولاړ  او بیا دهغې وروسته   په سترګو نه دې کتل شوې . هغه د شپې  په  ګشت  وتلې و .»
علي بن سفیان د لږ څه فکر  کولو و� �وسته وویلې ،« تریوه   وخته  پورې  سلطان  ته دا خبر  مه ورکوئ ، د شپې د هغه وخت  ټول  ساتونکې  را غونډ کړئ ، کوم کې چې فخر المصرې  ګشت کاوه ، هغه د سلطان  ایوبي د ساتونکې د ډلې  قوم ندان  ته وویل ،  چې پرون  چې دسلطان  سره کوم ساتونکې تر ساحله پورې تللي و، هغوې   را ولئ ، هغوې هملته و ، څلور  واړه   مخته  راغلل ، علي بن سفیان ورته  وویل ،« پرون  چې تاسې  هغه تاج� �ان  او نجونې  کتلې وې  ، سمدستې  هملته ولاړ شئ ، که چیرې   هغه تاجران  تر اوسه  پورې هم� �ته  وي  نو هغوې  تر خپل نظارت  لاندې  وساتئ ، او هملته زما  انتظار  وکړئ ، او که  چی� �ې  هغوې  له هغه  ځایه تللې وي  نو سمدستي  بیرته را وګرځئ ، »
ساتونکې  ولاړ ل ،نو علي بن سفیان د نجونو  خیمي ته ورغې ، نجونې ئې  په خپل مخ کې   و درولي او په عربي  ژبه ئې ترې   و پوښتل ، « هغه اومه  نجلۍ   چیرې ده ؟» نجونو  یو ې بلې ته وکتل  او سرونه ئې و خوځول ، علي بن سفیان ورته وویل « تاسې ټول  زمونږ  په ژبه  پوهیږئ !»
نجونو  هغه ته په  ډیره حیرانه توګه کتل ، علي دهغوې  د څه� �و او حرکاتوڅخه  په  هغوې  شکمن  شوې و . هغه د نجونو شاته   ودرید  او په عربي  ژبه  ئې وویل « ددې نجونو  څخه کالې و کاږئ  او لوڅې لغړې ئې کړئ ، او دولس  کسه  قوې  هیکله  او ځواکمن عسکر   راو غواړئ،»
ټولو نجونو یو ټکان وخوړ  او  وروسته ئې وکتل ، دوه  درې کسو په یوه  ځل  خبرې  پیل کړې ، هغوې عربي  ژبه  ویلاې  شوه ،« ته د نجونو سره دا ډول  سلوک  نه  شې کولاې »  یوې  ورته  وویل  « مونږ  ستاسو پرخلاف  نه  یو جنګیدلي »،
علي بن سفیان  د خندا   نه  شین  شو  او  وئې  ویلې ، « زه به له تاسې سره ډیر ښه سلوک  وکړم ، لکه څنګه  چې تاسې په   یوه ګواښ په عربې ژبه  خبرې  پیل کړې ، اوس  پرته  له  کوم زور   اوفشار  څخه ووایاست  چې هغه اومه  نجلۍ  چیرې تللې ده ؟ ټولو  بې خبري و ښووله ، علي ورته وویل ، زه به له تاسې  څخه ددې سوال  ځواب  حتما اخلم .   تاسو خو سلطان  ته ویلې و  چې تاسې زمونږ  په ژبه نه پو هیږئ ، اوس خو تاسې زمونږ په  ژبه  زمونږ په څیر خبرې  کوئ ، ایا زه   تاسې  پریږدم ؟»   هغه  ساتونکي ته وویل « دوې په خیمه کې  کښینوه .»
د شپې  ساتونکي  را  غونډ کړل  شول ،د فخرالمصرې د ګ� �ت  د وخت  د ساتونکو څخه  علی بن سفیان  پوښتنې  ګرویزنې پیل کړې ، په اخر کې د نجونو د خیمې  ساتونکي وویل  چې فخر د شپې دلته ولاړ و اوبیا  د زخمیانو د خیمې په لور  ولاړ . لږ شیبه وروسته ئې ما اواز  واورید .« ته څوک  ئې   ښکته راشه » ساتونکې هغې لورې  ته وکتل نو  په تیاره کې ورته  څه په نظر  را نه غلل، مخته د خاورو  په غونډۍ  هغه ته  یو سیورې  تر سترګو شو ، او هغه سیورې هم� �ته   له نظره   ورک شو.
علي بن سفیان  سمدستی هملته ولاړ ،دا  غونډۍ  ساحل ته نژدې  پرته وه ، دهغې خاورې  شګلوړه وې  د یوه  ځاې  څخه   را په ډاګه   کیده  چې هلته  څوک  پو� �ته  شوې دې   هلته پر ځمکه  ددوه ډولو پښو  نښې تر سترګو کیدې  ، یوه  د سړې  نښه ،  چې  فوځې بوټ  ئې  په پښو وي ، او بله نښه دکوچنۍ  څپلکې  وه   چې  ښځینه  بریښیده ،  ځمکه  خامه  او  شګلوړه  وه ، د کومه ځایه  چې د ښځې  د پښې نښې  راغلي وې   علي همغې لورې ته ولاړ ، دې نښې هغه  د همغه  خیمي لورې ته  یوړ    په کوم ځاې  کې  چي  موبي د رابن سره  لیدلې و. هغه د خیمي  پرده  پورته کړه او  ورننوت .
دهغې  مخ پیژندونکې سترګو   زخمی بندیان  له سترګو تیر کړل . د ټولو مخونو ته ئې  وکتل، رابن ناست و ، هغه علي بن سفیان ته وکتل ، او سمدستی ئې  په  زږی� �وي  پیل وکړ . داسې مالومیده لکه  چې ورته  په ناڅاپه توګه   درد  را ولاړ  شوې وي ، علي  هغه د مټ  څخه ونیوه  او بیرون  ئې  را وویست ، دهغې څخه ئې و پوښتل « د شپې  یوه  بندې نجلۍ  دې خیمې ته راغلي وه ، هغه ولې راغلی وه ؟»  رابن  هغه ته په داسې  نظر   و کتل ، چي  هم په کې حی� �انتیا وه   او هم  داسې څرګنده  کړي  چې هغه  په  هیڅ نه  وې  پوه   شوې  چې دې څه وویل . علي بن سفیان ورته  یوځل بیا  ډیر سوکه  وویل . « دوسته ! ته  زما په  ژبه  پو هیږې ،زه ستا په ژبه  پوهیږم  او ویلي  ئې  شم .  خو ته به  زما په ژبه  ځواب  راکوې ،» رابن دهغې خولې ته کتل ، علی ساتونکې ته وویل « دا دخیمی څخه بیرون  و ساتئ ،»
علي  خیمې  ته ور ننوت  او د بندیانو  څخه ئې دهغوې په ژبه  و پوښتل ،« تیره  شپه  هغه نجلۍ  دلته څومره  وخت  پاته  شوې وه ؟ خپل ځانونه  په   ستونزو کې مه اچوئ ؟» ټول  چپه  خوله  و  خو د یو بل  اخطار  په واسطه  یوه بندې  وویل  چې نجلۍ  د شپې  خیمي ته راغلي وه او د  رابن سره  ناسته  یا ملاسته  وه . دې زخمي  د بحرې جهاز څخه سمندر  ته را ټوپ کړې و ، هغه د اور قهر هم او  د اوبو  قهر هم کتلې و ، هغه دومره زخمي نه و څومره  چې  ویریدلې و ،  هغه په بل کوم  مصیبت کې  و ر پریوتو ته تیار نه و ، هغه وویل  چي هغه ته دا مالومه نه ده  چې د رابن او نجلۍ تر منځ  څه  ډول  خبرې وشوې  او یا  نجلۍ  څوک  وه ، هغه ته دا هم مالومه نه ده  چې د رابن   رتبه  څه ده . هغه  یواځې د هغې د نوم څخه خبر و ، هغه دا هم وویل  چې رابن  دې  پنډغالي  ته  تر راتللو پورې  روغ رمټ و ، خو دلته  په  را رسیدو  سره هغه دومره  واویلا  شروع کړه  لکه  په چا چي  په ناڅاپې توګه کومه  ناروغتیا  یرغل  وکړي.
علي بن سفیان د یوه ساتونکي په لارښوونه  دهغو نورو پنځوکسو د  کتلو له پاره  ورغې  چې  خپل ځانونه  ئې  تاجران  ښوول  او په هغه  لرې  درول  شوې خیمه کې   پراته و.  ساتونکو  هم هغوې  د خپل پنډ غلي څخه  جدا کړې و ، هغوې  خو لمړې  علي ته دا خبر ورکړ  چې د هغوې سره ټول  ټال  دوه اوښان  وو  خو نن    یواځې  یو اوښ  تر سترګو کیږي ، هغه  ته همدومره  اشاره  کافي وه ،  هغوې ددې  پوښتنې په هکله  ډاډمن ځواب  نه درلود چې  هغه بل اوښ  ئې  څه کړې ؟  هغه  ته دبل اوښ  د پښو  نښې   په لاس ورغلې ، علي  بن سفیان  هغوې ته  وویل  « ستاسې  جرم  داسې  معمولي  غلا  ملا  نه  ده ،تاسې د ټول  سلطنت او ټولې  ټولنې له پاره ګواښ  یاست ،  په دې خاطر  زه پر تاسې  لږ څه  رحم   هم نه شم کولالې   چې تاسې تاجران یاست .»
«هو!» ټولو خپل سرونه  و ښوځول  او وئې  ویلې  « درونده  مشره  ! مونږ  خو تاجران یو مونږ بې ګناه  یو ،»  علي بن سفیان  ورته وویل « د خپلو لاسونو څټ  را و ښائې.  پنځه واړو  سمدستي  خپل  لاسونه   را  واړول   اوعلي ته  ئې  ور  وښول ، علي  د ټولو  د ښي لاس  د ګوتو  ګوتې  او د� �هادت  د ګوتې تر منځ  ځایونه  وکتل  او دهغو څخه ئې  یو  د مړوند  څخه  و نیوه  او ورته ئې  و ویل« کمان   او غشي دې  چیرې  پټ  کړي دې ؟ »
هغه سړي د  خپل معصومیت د ښولو  هڅه وکړه  خو علي د سلطان ایوبي  یو ساتونکي  را ووغوښت  د هغې د ښي لاس   چپ   اړخ  ئې  و� �ته و ښود  . دهغې د ګوتې  چپ  اړخ  هغه ځاې  چې ګوته د کڅوړې  سره   لګیږی   یعنې هلته  چې   د ګوتې  بند  وې  ، هملته  یوه  نښه وه ، همداسې  یوه  نښه ددې سړي   د  ګوتې په  بند  هم  مالومیده ، علي هغه  ته دخپل ساتونکې  په هکله وویل ، « دا  د سلطان ایوبي  ډی� �  ښه   غشي  ویشتونکې  دې  او  دا نښه د دې  ثبوت  دې چې نوموړې   غشي  ویشتونکې دې »
دهغې د ګوتې  په بل مخ  باندې  یوه  ډیره  باریکه  نښه وه، او داسې برښیده  چې هلته  هر ځل کوم څه مښل  شوي وی، او دې پخپله ثابتوله  چې  په هغې باندې  غشي  مښل شوي دې . غشي په  چپ لاس  کې   نیول کیږي ، او کمان   په ښي  لاس   نیول کیږي .  داسي  نښې د هر  غشي  وی� �تونکي  په لاسو کې  وي ، علي بن سفیان  هغه ته وویلې  «  په دغه پنځوکې  یواځې  ته  غشي  وی� �تونکې ئې ،  کمان او غشي  دې څه کړي ؟»  پنځه   واړه   چپ  پاته و ،  علي د هغو پنځو  څ خه  یو  راو نیوه  او  ساتونکو ته ئې وویل  «  دا   دهغې  ونې  سره و تړئ »
هغه  ئې  د کجورې د ونې سره و دراوه  او وئې تړه ،  علي دخپل  غشي ویشتونکي  په غوږ  کي  څه  ووی� �  او  د ونې سره تړلي  تاجر  ئې  په نښه کړ  او غشي  ئې پرې ور  و توغاوه، غشي د هغې سړي  په  چپه سترګه  کې ور کښیوت  او هغه   په  تړپیدو   شو . علي  هغه پاته  څلورو ته وویل « په تاسو کې  څومره دې  چې د صلیب  په خاطر   په دغه ډول   تړپیده  سره  دخپلو ځانونو   ځاریدو  ته تیار  یاست ؟ » د هغې  لورې ته ووینئ »  هغوې و کتل  هغه  سړې  چیغې وه� �ي ، په خپلو  وینو کې تړپیده  او د سترګو  څخه ئې د وینو  سیلاب  را  روان و .
«زه له تاسې سره وعده کوم » علي بن سفیان ورته وویل  «  چې په عزتمنده توګه  به تاسې ټول  د سمندر هغې  لورې  ته و� �یږم ... ووایاست  چې  په  هغه بل اوښ  باندی  څوک  ولاړ ؟ او  چیرې ولاړ ؟»
«ستا خپل  یو � �ومندان   زمونږ  څخه هغه اوښ   په زور  اخیستې دې » یوه  تاجر وویل .
« او یوه نجلۍ  هم »  علي بن سفیان  ورته وویل .
دلږڅه څنډ  وروسته  علي بن سفیان  د خپلې  پوهې  او هنر  په واسطه  دهغوې  څخه اعتراف واخست  چې   هغوې څوک دې  ، او څنګه  راغلي ،  خو هغوې  دا  د� �واغ  ویلې  چې نجلۍ  د شپې دخپلې  خیمی  څخه  را تښتیدلې وه  او وویلې ئې و  چې  صلاح ا� �دین  ایوبي  دشپې  هغه په خپله خیمه کې ساتلې وه ، او داچې  هغه شراب  څښلي  و اونجلي  ته ئې  هم شراب   ورکړي  او نجلۍ د ویرې  څخه  دلته  پناه  راوړې وه ، دهغې  د تعقیبولو  په  خاطر  فخر المصري  نومې  یو قومندان  راغې   کله چې  هغې د نجلۍ  خبرې  واوریدې  نو هغه  ئې  زمونږ پر اوښ  کښینوله  او  کومې  لورې ته ئې  یوړه ،  هغوې  دغه  ټول  بهتان  علي بن سفیان ته واوراوه  چې  نجلۍ  په  سلطان ایوبي  باندې  لګولي و.
علې ورته  په خندا  شو  او وئې ویل «  تاسې  پنځه واړه  عسکرې  روزل  شوې   خلک  او  هغه  یو تج� �به لرونکې  غشي ویشتونکي  واست ، او ددې ټولو سره  بیاهم هغه یوه کس  له  تاسې  څخه نجلۍ  او  اوښ  دواړه  یوړل ، » هغه د همغوې  په ښودانې سره غشي  اوکمان  هم  د ځمکې  څخه  را وویستل ، هغوې څلور  واړه  ئې خیمې ته ولیږل .. چې بیا  دغه  پنځه واړه  هلته   په بد  مرګ  باندې  پخپله  مړه  شول .
د اوښ  د پښو  نښې   په  څرګنده  تر سرګو کیدې ، علي بن سفیان په ډیره  ګړندۍ  توګه  لس  سواره   را وبلل . او هغوې  ئې  په  خپله قومنده کې  واخستل  او همغې  لورې  ته  چې د اوښ  قدمونو  ښووله  ولاړل ، خو  د اوښ د تګ او علي بن سفیان  د ملګرو د تعقیبي  تګ  تر منځ  نژدې   پنځلس  شپاړس   ساعته  توپیر و. اوښ  ګړندې و او دهغې  د ارام   له پاره دومره  ډیره اړتیا   هم نه لیدل کیده . اوښ  پنځه  شپږ  ورځې د ارام ، خورک ، څښاک  څخه پرته هم  تازه  پاته  کیداې شي ،  دهغې  په  پرتله  آسونو ته په لاره کې    څو  ساعته   ارام ، اوبه او خوراک  باید  ورکړل  شي ،  او دې شیانود  تعقیبولوپه  هڅ و  کې  ستر  خنډ  را پیدا کړ. اوښ  د پنځلس  شپاړس  ساعتو توپیر    ختمولو  ته نه  پریښوده ، او فخر المصرې   هم  د تعقیب  له ویرې  ډیر کم  ارام کاوه .
علي بن سفیان  ته  په لاره کې  یو شې تر لاسه شو . او هغه  یوه کڅوړه  وه .  هغه و درید او  کڅوړه ئې  راپورته کړه،  پ� �اې   نسته ،  په هغې کې دخوراک  څښاک  شیان و ، په  همدې کڅوړې  کې یوه بله کڅوړه  هم وه   په  هغې کې هم همدا شیان و . د علي بن سفیان د  بوې کولو تیز حس  هغه ته  دا ډاګیزه  کړه  چې په دې شیانو کی  حشیش   ورګډ  شوې دې .  هغه  ته  په لاره کې  په دوه ځایو کې داسې نښی  په � �اس ورغلې ، چې ددې  څخه دا  څرګندیده  چې  په دغه  ځایو کې اوښ  دمه کړې  او سورلیو   ئې  ناسته  او  ارام  کړې دې  ،هلته د کجورو  زړي ، د میوو تخم ، او نور  پوستکي  خواره  وا� �ه  پراته و . کڅوړې  هغه په شک  کې واچاوه ،  خو د هغې  په ذهن کې دا شک  را پیدا نه شو  چې فخر ا� �مصري د حشیشو  په نشې کې   نجلۍ  د خپل ساتونکي  په  څیر  له ځانه سره  روان کړې دې . خو بیا  ئې هم  هغه کڅوړه  له خپله ځانه سره واخسته ، خو د کڅوړې  په پلټنې  او په   هغې ځاې  کې په ځنډ کولواو  پاته کیدوسره ئې  ډیر  وخت   له لاسه ورکړې و .