دسلطان صلاح الدېن اېوبي دوخت رېښتونې پېښې(۱۵)

  مکمل غېر سېاسي:اېا زمونږ  دهیواد اوسنې حال خو همداسې نه دې؟

د التمش لېکنه
داېمان پلورنکوداستان  : پنځ� �سمه  برخه  پرلپسې......( ۳۹)
او زمونږ  د ټولو  موخې  دادي  چې  د خداېج  او د هغې د رسول ص   د نظام  پولي  تر  لرې  لرې  پورې  و غځوو  او هیواد  ددې صلیبي  فتنې  څخه د ت� �  له پاره   پاک   کړو .(سلطان ایوبي)

مسلمان  جنرالان  د صلیبي  جاسوسي شبکو  په  لومو کې :دوېمه  میرمن.......(۲)
درېيمه شپه  البرق  له کوره ووت،  هغه به تل د کوره  د  ح اکمانو په څیر په دبدبه کې را بیرون کیده ،  خو په دې شپه  هغه د  غله په څیر په پټه  د کوره  ووت. ، اخوا دېخوا ئې وکتل ، اوپه یوه لورې  باندې روان  شو. د قاهرې ښار کې  چپه  چپتیاوه، د فوځې میلې د  پايې ته د رسیدوڅخه  دوه  ورځې تیرې شوي وي . د بیرون  څخه را غلي نندارچېان  ټول  بیرته خپلو خپلو ځاېو ته  ستانه شوي و، دسرکاري  حکم  په اساس  موقتي  قحبه ځاېونه  بند کړل  شوي و، د علي بن سفیان  شبکې اوس  په دې کې مصروف  وې  چې  په ډاګه کړي  چې د بهر   څخه راغلي  څومره شمیر نجونې  او نور  مشکوک  خلک  اوس  هم په ښار او یا  شاوخوا سیمو کې شتون  لري ، دمیلې موخې  پوره  شوې  وې ، یواځې  په دوه  ورځو کې  څلور  زره  ځوانان  په  فوځې  خدمت   کې  اخستل شوي و او دنورو استخدام  کول  روان  وو.
البرق  د ښاره  څخه بیرون ولاړ ، او دهغې  کنډرې په لور روان  و  چېرې  چې ئې د نجلۍ سره  دکتلو  وعده کړې وه . د دښتي  د ګیدړانو  او حیواناتو پ� �ته  نور ټول  اسمان  په  ژور  خوب  ويده  و. نجلۍ  البرق  ته ویلي و چې  هغه  دهغه زاړه  وګړي  اخستل  شوي وينځه او دهغې تر څارنې  لاندې  بندۍ ده . خو بیا هم البرق    په دې  هیله هلته ور  روان و  چې نجلۍ  به  ضرور  راځي ، دشوني  خطرونو دمخنیوي  او د ځان  د خوندي  ساتلو  په خاطر ئې  یو خنجر هم  له ځانه سره اخستې و .
ښځه په خپله  داسې  یو  جادو  دې  چې  که  چېرې  یو ځل  په  چا  وشي نو هغه بیا دهیچا پروا  نه کوي ، عقل او پوهه   له هغه سره  خداې پامانی کوي . البرق  د پاخه  عمر  سړې  و . خو اوس دهغه څخه  یو  ناپوهه زلمې  جوړ شوي و . هغه  ته  په دغه  تیاره کنډره  کې یوه سیورې تر سترګو شو. دا سیورې د سر نه تر پښو  پو� �ې  په څادر کې  پټ  و او د کنډرې  په  تور تم کې  ور جذب  شوې و. هغه هم ګړندي ګړندي  ګام ونه  واخستل  او کنډرې ته  ئې ځان  ور  ورساوه . د لويدلې  دېوال  د لارې  هغه  دننه  ور ننوت ، مخته ئې  یوه  تیاره   خونه  راغله ، د چت څخه د کومی سترې  الوتونکې  د وزرنو  پړ پړاړ   را پیدا شو. البرق د هوا  تیزه  څپه  احساس کړه  او  یو نا څاپه ئې پرمخ  باندې  یوه کلکه څپیړه  وخوړه .  ددې سره  یوځاې ئې د «چي  چي » اوازونه  تر غوږو  شول ، هغه  داسې  و پوهیده  چې دا  کوم  لويي  الوتونکې مونږک (شو پرک )  دې . چې دهغې پنجو ددې خوله شکولې وه ، کښیناست  او په  پښو  ښويدو سره   یې  ځان د خونې  څخه بیرون   وویست .  مخکې  يې حوي� �ۍ  وه او دحويلۍ شاوخوا ته برنډه  را تاوه  وه ، البرق  دا فکر هم ونه کړ  چې  ېوه اخستل شوي نج� �ۍ  چې تل   تر  څارنې  لاندې وي  څنګه کولاې شي  دې کنډر  ته  راشي ، خو په برنډې کې د یو چا  د  قدمونو سوکه  اواز  هغه  متوجه کړچې دلته څوک  شتون لري.   هغه دخپل  ملابند څخه خنجر  راوويست  او په لاس  کې ئې  و نیوه ،  دهغه په سر  همغه شوپرکان  الوتل را  الوتل،  د هغوی د وزرونو د پړپړ  اواز  ويرونکې  غوندې و.  البرق   سوکه  اواز  وکړ -- «  اصفه »-- نجلۍ  هغه ته خپل همدا نوم  ور ښوولې  و .  او په میله کې ئې دا هم ورته ویلي و  چې هغه په څه ډول په    دغه  زوړ  سړې  پلورل  شوي ده .
«ته راغلې ئې ؟» هغه د  اصفې  اواز  وارید .  هغه  دبرنډې  څخه په منډه  را غله ،  او د البرق سره  ورغاړې وتله ، وي ويل « ستا په خاطر  مي خپل ځان  په  ستر خطر کې  اچولې او دلته  راغلې یم ،  زه باید  ډیر ه   ژر  بیرته  ستنه � �م.  زاړه  ته مې په شرابو کې  سفوف  ورکړي  تر  څو رابیدار  نه  شي.»

«ایا ته هغه ته  په  شرابو کې زهر نه شې ورکولې  ؟» البرق  ترې و پوښتل .
« ما کله  څوک  نه دې  وژلي ،»  آصفې  ورته  وويل  «  ما کله هم دا فکر نه و کړې  چې په دې توګه  به د  یو پردې سړې سره د لیدلو له پاره  دغه  ويریدونکې  کنډرې ته  راځم .
البرق  هغه د لاسه  و نیوله ،  یو ناڅاپه د هغه شاته  برنډه روښانه شوه . دهغې  خونې څخه  چې البرق  تیرشوي و  دوه  مشالونه  راووتل ، چې شعلې  ئې  ډیر روڼي  او تیزې  وي ، البرق  آصفه  شا  ته  کړه  او په  لاس کې ئې خنجر   ونیو ،  ایا دا  په دې کنډرو کې  اوسیدونکي  بدې  ارواح ګانې دې ؟ او یا د  نجلۍ په  تعقیب   پسې  دهغې  خاوند   راغلې دې ؟--  البرق   لا تر اوسه  په همدې فکرونو اوپوښتنو کې ډوب  و  چې یو  اواز  و غریده ، « دواړه  ووژنئ»
مشالونه  را نژدې  شول ،  دهغې په  رڼاو  کې البرق او آصفې ته  څلور کسان  تر سترګو شول ، د یوه په لاس کې برچه  او د نورو  په لاسو کې توري وي . هغوی مشالونه  په ځمکه کې ښخ کړل ، د کنډر  انګړ  روښانه  شوي و ، څلور واړه  کسانو د وږو  لیوانو په  څیر د البرق  په  چاپیر کې  په  ګرځیدا  شول ،  آصفه  د هغه تر شا وه .  د برنډې  څخه  یو بل  اواز  راغې ، « تر  لاسه  شول ؟   ژوندي  ئې  مه پریږدئ »  دا  د نجلۍ د هغه زوړ  میړه  اواز و .
آصفه د البر� �  وروسته  وروسته  تلله ،  هغې  د قهر او  حقارت  نه  په  ډک  اواز  هغه  زاړه  ته وويلې --« مخته راشه  او ما ووژنه ،  زه  پر تا  لعنت  وایم ،  زه په خپله خوښه  دلته راغ� �ې  یم .»
څلور واړه  وسله وال  کسان  د هغوی   چاپیر  ولاړ وو ،  د برچې خاوندانو  سوکه سوکه  خپلې برچې د آصفې  په لور  ور اوږدې کړې  او دهغې  څوکې ئې دهغې  د وجود سره  یوځاې کړې  او ورته ئې وويل ، « د مړینې دمخه د برچې  څوکې ووينه ، خو ستا  نه مخته  به  دا وګړې  ستا  تر مخه  په  تړپ  تړپ  سره   و مري  دکوم په خاطر چې  ته دلته راغلي  ئې .»
آصفې  ورټوپ کړ  او برچې  ئې و نیولې ، او هغوی ئې    ټیل وهل او  برچې  ئې  په خپل واک  کې واخستې ، آصفه  د الب� �ق  څخه لرې  شوه  او چلینج  ئې ورکړ  او وئې ويل --«  راشئ ،  مخته  راشئ ،  زه  وينم  چې تاسې  به  له  ما دمخه  دا  سړې  څه ډول ووژنئ ،»
البرق  خپل خنجر   را مخته  کړ او  د هغې تر مخه شو –  خو نجلۍ  په همغه  چا    وار  وکړ  چې برچه ئې ترې  اخستې وه .  هغه سړې  شاته  و تښتید ، او نورو ملګرو  ئې  په  البرق  باندې د یرغل  کولو پر ځاې یواځې  خپل ځاېونه   بدل  را بدل  کړل ،  هغوی کولاې  شول   البرق  په ډیره  اسانۍ  سره له م نځه  یوسي  خو هغوی  حمله کول  نه غوښتل ، د آصفې  چلینج لا پخپل ځاې  پاته و ، هغې  به  وار کاوه   خو وار  به ئې خطا  کیده ، البرق  په  یوه  کس په  خنجر  حمله وکړ ه  نو دوه کسان د هغې  شاته  راغلل ،  آصفه  په  یوه  ټوپ  دهغې شاته شوه  دهغې په لاس کې  اوږده  برچه  وه  چې د توري مقابله ئې پرې  کولاې شوه ،  خنجر د توري په پرتله  هیڅ  دې ، زوړ سړې  یوي  ډډې ته  ولاړ دې  او خپل کسان  را پاروي ،  لږ  څه  وروسته هغه  په آصفې او البرق  باندې  برید وکړ . خو اصفه  په  البرق  باندې  ور پریوته ،  البرق  به  هم  ځان  د توري د وار  څخه  په څنګ کاوه او د خپل  خنجر په واسطه به ئې  د  وار کولو  هڅې کولې ، خو ډیره  په زړه  پورې  دا وه  چې د  نجلۍ په دومره  حملو کې د هغوی  یو کس هم زخمې  شوي نه و . د زاړه   ملګرو  د  تیغ  وهلو  کمال  هم و ښوده ،  خو البرق  او آصفې   ته   معمولې   زخم   هم پیدا نه  شو  ان  تردې   چې  په دې  دومره   غورځو پرځو  کې   ګریدلي هم نه و. په  همدې وخت کې    زاړه  وويل  «  صبر وکړئ »--او  جنګ  و درید .
زه نه غواړم  چې  داسې یوه بې وفا نجلۍ  په کور  کې و ساتم .  زاړه  وويل  «  ماته  دا نه وه معلو م چې دا  دومره زړه وره   او بهادره   ده ،  که چېرې  زه  دا  په زور  سره کورته  یوسم  هم  ، نو ويریږم   چې مابه  ووژني .»
« زه به تاته ددې پوره  قیمت  درکړم  » البرق  ورته  وويل  « وایه ، تا دا  په   څومره   را نیولې ده »
زاړه  خپل  لاس  ور  اوږود کړ او د البرق  سره  ئې  لاس  ورکړ  او وئې ويل « له ماسره ددولت  کمښت  نه شته ، زه  دا نجلۍ تاته   د� �بښم ،  هغه  له تاسره دومره  مینه  لري  چې ستا په خاطر د خپلو ټولو په مقابل کې  و جنګیده ، زه  دا  نجلۍ په دې خاطر هم تا ته  در حواله کوم  چې دا  د جنګجويانو د نسل  څخه ده ، زه یو تاجر او سودا ګر یم ،او داستاپه   څیر د کوم  جنګجو  په کور کې ښه ښکاریږی . دریم  علت  ئې دادې  چې ته د سلطان ایوبی د حکومت  حاکم  ئې  او  زه د سلطان  وفاداره او مرید  یم . زه تا  نه خفه کوم .  ولاړ شه ،  ما هغې ته طلاق  ورکړل  اوهغه  مې  تا ته  حلاله کړه ، .... ځئ  دوستانو ! دوی  ځانته  پریږدئ ،» هغوی خپل مشالونه واخستل او ولاړل .
د ډیرې  حیرانتیا څخه  د البرق تر پښو لاندې ځمکه  و ښويده ، هغه نه پوهیده  چې دا  څه وشول ، هغه دا کار دهغه زاړه   فریب  و ګاڼه ، هغه  ته دا  ګواښ  تر سترګو کیده  چې دا خلک به  لاره کې  کمین  نیسې  او دوی دواړه  به له منځه وړي ، د آصفې په لاس کې  برچه وه  هغه  هم ترې  البرق واخسته ،  او د لږڅه وخت  وروسته دوی  هم ددې کنډرې  څخه ووتل .  هغوی خپل شاوخوا او  ګردچاپیره  و کتل  اود ګړندېو  ګړندېو  ګامونوپه  اخستلو سره  ئې د خپل کور  په لور مخه کړه . که لږ شانته  اواز  به ئې هم واورید  سمدستی  به دریده  او  م خ  به ئې اړاو ، په دې توره  تیاره کې به  ئې  هرې لورې  ته د کتلو  هڅه کوله ، خو کله  چې په  ښار کې ور ننوتل  نو لږ څه  ارام  ئې  احساس کړ .آصفه  و دریده  او خپل لاس  ئې د البر ق  په غاړه کې ور  واچاوه  او ورڅخه ئې و پوښتل .« ته پرما باندې  باوري  ئې اوکه نه ؟»  البرق هغه د سیني سره  یوځاې کړه . هغه دومره زیات  د خپلو  احساساتو د غلبي لاندې  راغلي و چې  خبره ئې هم  و نه شوه کولاې . نجلۍ  هغه بې پیسو او بې قیمته   اخیستې و . هغه ته  اوس دا  مالومات  وشو چې  نجلۍ په کوم   لیونتوب  سره دهغه سره مینه  لري  او  څومره  بهادره  او زړه  وره ده. په حقیقت کې هغه د نجلۍ په ښایست  باندې ځاریده . دهغه خپله  ښخه دهغه   هم عمره  و ه، د آصفې  په کتلو سره  هغه مح سوس  کړه  چې نوره  هغه ښځه دهغې دکار  نه ده . په هغه وخت کې به  چې کله هم ښځې  پلورل کیدې  نو دکور  ښځې  هیڅ  حیثیت  نه  درلود ،  په یوه وخت کې څلور  ښځې خو  هر نارینه د خپل ځان  حق ګاڼه ، خو د شتمنیو خاوندانو به  دڅلور و  ښځونه علاوه  دوه  درې ښکلې او ښایسته  نجونې   د نکاح  پرته   هم ساتلې .  مسلمان  حاکمان او  امران  د ښځو  له لاسه  تباه  شوي دي ،  د هغوی  تر منځ دا هم  رواج و  چې  د یوه  سړې  ښځې به  دخاوند  د خو شحالولو  په خاطرد ښایسته نجونو  لټه کوله  او خپلو  مړنو  ته به ئې هغوی د تحفې په څیر  وړاندې کولې .
البرق  چې ک� �ه  آصفه  له خپله ځانه سره یوځاې کورته  را ننويستله، نو د کور  ټول  لوي  او واړه  بیده و . سهار چې کله  دهغې ښځې د خپل میړه  په پالنګ باندې دومره ښکلې نجلۍ  وکتله، نو هغې ته  دا  احساس هم   ونه شو چې دهغې په سر مصیبت  را پریوتې دې . بلکه  هغه خوشحاله شوه  چې  دهغې  ښایسته  میړه  ته  دومره ښکلې نجلۍ  تر لاسه  شوي ده . دهغې  په راتلو  سره دده   له سره  لږ څه  با� �   کم  شوي  و .د البرق حیثیت  داسې و  چې هغه  داسې  یوه ښځه  او یا  یوه  وينځه له ځانه سره ساتلاې شوه .
صلاح الدېن ایوبي  غوښتل مسلمانان د ښځو څخه او ښځې د مسلمانانو  څخه ازادې کړي ، هغه غوښتل چي دېوه خاوند او یوي ښځې  حکم  جاري کړي . خو لا تراوسه  هغه نه غوښتل  چې  هر امیر او هر حاکم د خپل ځان دښمن  وګرځوي ، ځکه دهغوی  هر  یوه   ئې څو څو نجونې  په خپلو کورونو کې ساتلې وې ،  د ښځو  اخستونکي هم  همدا خلک  و . دهمدوی  په  کومک سره  به ښځې  په   عامو بازارونو کې  لیلام  کیدلې ، د ښځو د تښتولو پیښې به را منځ ته کیدې . خلک به  پرې  وژل کیدل ، او وينې به  په کې تويدې ، او دا  د امراو   او حاکمانو د ښځو د بندګۍ  پایلې وي  چې عیسایانو او یهودېانو  د نجونو په واسطه د اسلامي  سلطنت  په   جرړو کې  زهر  ور  غورځولې  و. ددې نه علاوه  سلطان ایوبي دې احساس  هم  اندېښمن کړې و چې یو وخت  همدا ښځې د نارینه و   سره  اوږه  په اوږه د کفار و  پر خلاف   جنګیدلې  او په  جهاد کې د نارینه و  له پاره نیمائې  ځواک  همدوی   جوړاوه  خو نن دوی د  نارینه و د تفریح او عیاشۍ  وسیله  ګرځیدلې دي ،  ددې  زیان  یواځې دا نه  شو   چې  د ولس  نیمائې  ځواک  له منځه  ولاړ  بلکه  د ښځو  څخه  داسې  یوه  نشه  اې  توکې   جوړ شو چې د ولس  اوقوم  نارینتوب  ئې  له منځه یوړ .
سلطان  ایوبي  غوښتل د ښځو  عظمت  اوستروالې بیرته  په ځاې کړي . هغه یو پلان   تر لاس  لاندې و نیو  چې دهغې له مخې  ئې   ناواده  شوي نجونې  په فوځ کې  استخدام کول  غوښتل ، ددې امر لاندې  حرم سرایونه   هم خالی کیداې  شو خوداسې  احکام هغه  هغه وخت  نافذولې  شول  چې دسلطنت  خلافت  یا  اما� �ت  دهغه  په لاس کي  وي . دا ډیره ستونزمنه  خبره  وه . د هغه  په دښمنانو کې دپردېو پر ځاې  د خپلو شمیر ډیر  زیات  و . او هغه په دې پوهیده  چې  په قوم کې د ایمان پلورونکو  شمیره  ورځ په و� �ځ  زیاتیږی . هغه  په دې  نه  پوهیده  چې دهغې  د راز  یو ملګرې  او د حکومت  د رازونو ساتونکې ، خادم الدېن البرق ، هم  یوه ځوانه  ښکلې نجلۍ  خپل  انګړ  ته را ننويستې ده . او دا نجلۍ دهغه  په اعصابو باندې  داسې سپره ده  چې هغه  ئې اوس د سلطنت د دندو د اجرا  کولو څخه  هم  بې پروا کړې دې.    
په فوځي  میله کې د مصر خلک د سلطان ایوبي د ځواکمنۍ څخه  اغیزمن  شوي نه و  بلکه  د هغه  فوځ ئې  د مصر  اسلامې  فوځ  و انګیره  او دهمغې څخه ئې اغیز واخست .  پخپله سلطان ایوبي   تقریرکونکې  حاکم  نه و .  خو په هغې ورځ  ئې دخلکو  دومره  ستری ټولنې ته خپله  وينا کول  اړین و ګڼل ، هغه  وويل  چې دا فوځ  د قوم دعصمتونو  ساتونکې او د اسلام  پاسبان  دې ، هغه  د صلیبیانو  موخې په  پوره تفصیل  سره بیان کړې  او مصریانو ته ئې وويل ، چې په عربو کې د مسلم انو  امراو  په  عیش او عشرت  کې ډوبیدو   صلیبیانوته دا فرصت  ورکړ  چې  دلته هم  د م سلمانانو  ژوند او ارام  له منځه  یوسي . هغوی د مسلمانانو قافلې  لوټوي ، د مسلمانانو  نجونې تښتوي اوبې  ابرو کوي يې  اوبیا ئې  پلورې ......سلطان ایوبي  خلک  د قومې جذبې  څخه خبر  کړل  او ورته ئې ويل ، چې تاسې په  فوځ کې  را ننوځئ  اودخپلو  لوڼو د عصمت او د اسلام  د عظمت  ساتنه وکړئ .د سلطان  په  وينا کې  جوش او جذبه وه ، او دومره اغیز په کې و  چې په خلکو کې  ئې ګونګوسي  را پیدا کړل . او دهمغې ورځې  څخه را په دېخوا ځوانانو په فوځې  خدمت  کې د ګډون  له پاره خپل ځانونه  را م خته کړل.
تر لسو  ورځو  پورې   فوځ ته د نوو راتلونکو شمیره تر شپږ و  زرو  پورې  ورسیده ، چې په دې  ډله  کې  لږو  ډیرو  یو نیم زر  ځوانانو خپل اوښان  هم  له ځانه  سره  راوړي  و او تر زرو  پورې  ځوانانو  خپل آسونه اوقچرې  هم  راوړې  وې  . سلطان   هغوی  ته د ځناو� �و  بدله  هملته ورکړه  او په  فوځ کې ئې دهغوی د روزنې کار  پیل کړ.
دمیلې  څخه  درې میاشتې و� �وسته :
دسلطان په فوځ کې درې  ډوله  جرائمو زیادښت  و موند.  غلا، جواري او د شپې  ناسوبتوب. دا ج� �ائم ددې له مخې هم  په هغوی کې شتون  درلود خو دومره زیات  نه . د فوځې  میلې وروسته  دا جرائم  د وبا  د ناروغتیا  په  څیر خپاره  شول ، ددې  درې  واړو  بنسټ  جواري  (قمار) وه.  غلا هم د  همغې پورې  تړلې  وه  ، یو سپاهي به دبل  څخه یو څه  راپټول  او  بازار کې به ئې  پلورل ، خو یوه شپه د  فوځ درې  آسونه   ورک  شول ، د سپرو او سپاهیانو شمیره  پوره وه ، هیڅوک  ناسوبه   هم  نه و،  که  چېرې دا زیان   کم  و ګڼل  شي  نو بله ورځ  به لس  � �سونه  غلا کړل شي ، راپور  تر  لوړ پوړو  چارواکو  پورې  ورسید . هغوی  فوځيانو ته  ګواښ  و کړ  او د سزا  څخه ئې وويرول ، د خدای    څخه ئې  وويرول   خو بیا هم په دې  جرائمو کې  زیادښت  راته  .
یوه شپه  یو سپاهي و نیول  شو.  هغه  د  کومه ځاېه  څخه  پنډغالي ته  را ستنیده ،  دد ې څخه  مخته شپو کې به ناسوب  سپاهيان   پټ په پټه  د  ساتونکو څخه وتل  او بیرته  به خوندي   را ستنیدل . خو دا  سپاهي  نیغ په  نیغه را روان  و .  ساتونکي  وکوت  اوهغه ته ئې د  دریدو   اواز  ورکړ. سپاهي  ودرید او  پر ځمکه  را پریووت ، ساتونکي و کتل  چې هغه په وينو ککړ  دې ، را پورته ئې کړ  او خپل منصبدار  ته ئې  یوړ دهغې  په  زخمونو یې  ملهم  پټۍ   کښیښولې  خو  هغه  ژوندې پاته نه شو . د مړیني  د مخه  یې  ویلي  و  چې هغه  خپل یو بل  ملګرې سپاهي  وژلې  ،او د هغه  لاش  ئې د پنډ غالي  څخه  نژدې  نیم می� �  لرې په  یوه  خیمه کې اچولې .د هغه دوینا له مخې  هلته  درې  خیمې  وي ،  دا خلک  کوچېان  و  دهغوی سره ښایسته او ښکلې  نجونې  وې ،  هغوی  به دا  نجونې  فوځياتو ته  ور ښولې ،  د شپې  به سپاهیان  هلته  ورتلل ،او ددوی  په  بلنه  به نور و   هم دخپلې  عیاشۍ  په لور    هلته  مخه  کوله .
 دا کوچېان ډوله  خلک یواځې عصمت  پلورونکی  نه و ، بلکه دهغوی  هرې  ښځې  به  خپل  فوځې  ملګرې  ته  دا ډاډ  ورکاوه  چې  « هغه د هغه  په م ینه  اومحبت  باندې   ځان  ځاروي ، او له هغه سره به  واده کوي  » خو  وروستیو  څیړنو و ښووله ،  چې هغوی د سپاهیانو تر منځ  رقابت  را پیدا کړې و ، او د همدې  رقابت  پایلې وې  چې  دغه  دواړه سپاهیان  د  کوچي ډوله  عصمت پلورونکو په   خیمې کې  لاس   او ګریوان  شوي و ، یو  ووژل شو او بل  زخمې  بیرته  راستون  شو  او د  راپور د ورکولو وروسته  ومړ.
دبل سپاهې د لاش  د راوستلو  له پاره  ئې  هلته  عسکر  ور واستول ، د هغوی سره  دهغوی  دلګې مشر   هم و ،  هغه  زخمي  عسکر ورته د هغه  ځاې   لاره  او  ادرس   ور ښوولې و، هلته په ور  رسیدو سره  ئې  وکتل  چې د سپاهي لاش  پروت  دې خو خیمې نه شته ،  هلته نښو  نښانو دا  ښووله   چې خیمې  ددې ځاېه  څخه  ويستل  شوي دي ، د شپې له خوا د هغوی  پلټنه  شونې  نه وه ، دسپاهي  لاش   ئې  را پورته کړ او  رائې وست ، سلطان ایوبي ته هم  ددې پیښې را پور  ورکړل   شو . او دا  هم ورته  وويل  شو چې  په  فوځ کې  جرائم  زیاتیږې ،او درې  آسونه  هم   غلا  شوي دي . سلطان ایوبي  سمدستي  علي بن سفیان را  وغوښت  او ورته  ئې وويلې  چې هغه دې د سپاهیانو په  لباس کې  دخپلې شبکې  خلک  په فوځ کې  ور ننه باسي  او دا دې ډاګیزه کړي  چې  ولې په فوځ کې   جرائم  زیاتیږي ، په دې لړ کې سلطان  ایوبي  البرق   ته  هم  همدا  ډول  یو حکم  وکړ.
د سلطان ددې «ولې »   ځواب  په  ښار کې  شتون درلود. تر هغه  ځاېه  چې د علي بن سفیان د  شبکې د غړو  ور رسیدل   شوني  ول ،  هغوی  هلته ځانونه  ور   ورسول ،  هلته یو  ډیر ستر کلي ډوله  کور  و ، هلته  د مصریانو یو کور  نه  بلکه زیاتې  کورنۍ  اوسیدلې ،  په  ښار  کې ددې  کور او د هغې د اوسیدونکو ډیر زیات  عزت  کیده ، ځکه  چې دلته به خیرات ويشل کیده ،  بې وزلو ته به  مالې بسپنه  ورکول  کیده ،  په فوځې  میله کې ددې کورنۍ  غړو  سلطان  ایوبي ته د  هغې د فوځ  په  خاطر د اشرفیو  دوه  کڅوړې   ورکړې و ې . دا  د  سوداګرو  کورنۍ وه .   مصر ته د سلطان ایوبي   د راتلو ترمخه  به  دا ځاې  دسوډاني  فوځ د لوړو رتبو د خاوندانو او د انتظامیي د  غړو   او د حاکمانو   می� �مستون  و، سلطان  ایوبي  سوډانيان   له منځه  یوړل ، نو دا کورنۍ د سلطنت  سره وفاداره  پاته  شوه  اوپه دې  توګه د سلطان  ایوبي   وفاداره هم  شول.
په هغه  ورځ  چې سلطان ایوبي    البرق  او علي بن سفیان ته  حکم ورکړ  چې هغوی دې  په فوځ کې د  جرائمو د وبا د خپ� �یدو  علتونه   معلوم  کړي نو دهغې څخه  یوه   شپه مخته  ددې کور په  یوه خونه کې  � �س  دولس کسان ناست و ، د شرابو پیالې څرخیدلې ، خوني ته یو زوړ  سړې  را ننوت ، دهغه  د   راننوت� �و سره  سم ټول  خلک و دریدل ، دهغه  سره  یوه  ډیره ښکلې نجلۍهم ملګرې وه  چې نیمائې  مخ  ئې په نقاب  کې پټ  شوي و، خوني ته د  راننوتلو سره  سم  هغوی  دخونې  دړه   بنده کړه ، نجلۍ نقاب  لرې کړ او د هغه  زاړه   تر څنګ  کښیناسته ،
« پرون د مصر امیرته   خبرورکړل  � �وي  چې په فوځ کې جواري  او بدکاري  ډیرښت  موندلې »  زاړه  وويل  «  زمونږه   اوسنۍ ناسته  ډیره  مهمه ده ، امیر  د فوځ په منځ  کې د استخباراتو د شبکې غړي  په  فوځي  لباس  کې و� �  داخل  کړي دي ، مونږ  باید د استخباراتو  دا کار ناکامه کړو ، همدا  راز  یو نوي رارسیدلې  خبر  ډیر  زیات   هیله پیداکونکې دې ،او هغه  داچې دوه   مصري  عسکرو د  یوي ښخې  په سر په خپلو منځو کې نښته کړې  اويو بل ئې سره  وژلي دي .دا  زمونږ د بریاو  لمړې پړاو  دې»
« په درې میا� �تو کې  یواځې یو مسلمان سپاهي  بل  وژلي  او په خپله هم  وژل  شوې دې » یوه  سړې د هغه زاړه  خبره  غوڅه کړه  او ترې  وئې  پوښتل « د بریاو دا  بهیر  ډیر  سست  دې ، بریا  هغې ته وائې  چې د سلطان ایوبي  یونائب سالار پخپله  خپل  سالار  ووژني .»
« زه  بریا  هغه ته وایم   چې یو سالار  یا نائب  سالار  پخپله  صلاح  الدېن ایوبي  ووژني ،» زاړه ورته  وويل «  ما ته  معلومه ده  چې  که زر کسه سپاهیان هم  ووژل  شي  نو بیا  هم  کوم ځانګړې  توپیر نه  ترې  را پیدا کیږي ، مونږ  خو د ایوبی د وژلو  پلان  په سر کې  لرو، تاسې ټولو ته به د تیر کا� �  دواړه  پیښې په یاد وي ، چې په ساحل  کې په سلطان  ایوبي باندې  غشې  ور  وويشتل  شو  خو خطا  ولاړ،  د روم  څخه  خلک  راغلل  هغوی  هم ناکامه  شول  او ټول  له منځه  ولاړ � �  او دهغوی دډلې  څخه یو بدبخته  لا مسلمان  هم  شو. ددې ټولو  څخه  څه مقصد  اخستلاې � �و؟  یواځې دا چې  د سلطان  وژل  دومره  اسانه  کار نه  دې  لکه څومره  ئې  چې زمونږ  یو شمیر  خلک  ګڼي ، دا هم کیداې شي  چې ایوبي  ووژل شي  خو دهغه  ځاې ناستې دهغه څخه نور هم سخت م سلمان وي ، په دې  خاطر دا  تګلاره  ډیره  غوره  ده  چي د هغوی فوځونه  په  داسې  ښکلې  � �ار  د تباهۍ کندې ته  ور  وغورځوئ  په کومې  لار  چې د صلیب  پالونکو  د بغداد او دمشق  م سلمان  حکمرانان او  امران   ور  روان کړي دي . 
« د صلیب دپالونکو او سوډانيانو د ماتې نژدې  یوکال  تیر  شو » یوه  ورته وويل «  تاسې په دغه  یوه کال کې څه کړي دي ؟...
درونده !  ته  په  ډیره  اوږده   لاره  روان  ئې . ددوه کسانو  وژل  ډیر  اړین  دي ، لمړې ایوبي  او دویم  علي بن سفیان »
« که  چېرې علي بن سفیان  له منځه  یوسو نو   ایوبي  به ړوند  او  کوڼ  شي » یوه  ورته   اواز  کړ .
«ما هغه  سترګې   تر لاسه کړي دې  چې د سلطان  ایوبي د سینې  هر  راز   کتلاې شي ، » زاړه  ورته  وويل   ، او دهغې  نجلۍ  په شا  ئې لاس   را کش  کړ چې تر څنګ  ئې ناسته  وه . زاړه  وويل « دا  دي  هغه  سترګې – ووينئ ،  ووینئ  چې  په  دې سترګو  کې  څه ډول جادو  شتون  لري ، تاسو ټولو به د صلاح الدېن ایوبي د یوه     حاکم          خادم  الدېن  البرق  نوم  اوریدلې وي ،  او ستاسې  څخه  به ځینو هغه کتلې هم و ي ، یواځې دوه کسان دې  چې د صلاح الدېن ایوبي  د سینې  رازونه   کتلاې شي ،  یو علي   او بل البرق .  د علي بن سفیان  وژل  به هسې  ناپوهي وي ، ما چې  په کومه توګه  په البرق  قبضه کړې ده  نو په همدې تر تیب  به ئې  په ع� �ي  هم وکړ م. »
«ایا البرق  ستا په قبضه کې راغلې دې ؟ » یوه  ترې و پو ښتل .
«هو ! » زاړه  د  نج� �ۍ  په  وریښمي ويښتانو  لاس   را ښکود  او  وئې  ويل « ما هغه   په  دغه زنځیرونو کې  ښکیل  کړې دې . ماتاسو ټول د یو څو  نورو خبر و  تر څنګ  ددې  زیرې   په خاطر هم  رابللې واست . مونږ باید  ډیره  ژر  خپله ناسته   پائې  ته ورسوو ، ځکه  زمونږ د ټولو په یوه  ځاې کې ناسته او را ټولیدل  دمصلحت  نه لرې دي .تاسې ټول  به دا نجلۍ  و پیژنئ،  زه   هیله مند  نه وم  چې دا به  په دومره  زیرکتیا او   استاذۍ سره دا ډرامه  مخته بوځي ، دا  د خپل عمر  � �ه  اړخه  هم خامه ده ،  زه د تیر  یوه  کال  راهیسې  د همداسې یوي  موقع  په  لټه کې وم   چې  علي  بن سفیان یا البرق  او یا دواړه  په دې جال  کې  را  ونخلووم ، خو ما  ورسره  هیچرې  هم ونه کتل  ځکه مانه غوښتل  چې هغوی  ما  و پیژني ، له بله  اړخه   سلطان  ټول  فوځې  حکام  د ښاره  بیرون  ساتي ، خو کله  چې هغه د فوځې میلې اعلان وکړ ، او ماته  ډاګیزه  شوه چې هغه خپل  فوځي  قومندانان، سالاران او نور  لوړ پوړو  چارواکو ته  لارښونه  کړې  چې  هغوی دې په  دې میله کې د ښاریانو تر منځ کښیني  او دهغوی تر منځ  دې د فوځ  رعب   نه  ،بلکه  باور  پیدا کړي ، ماته  علي بن سفیان  هیچرې هم  تر سترګو نه شو ، ما دا نجلۍ هم له ځانه سره هلته وړې وه. البرق  را ته  تر سترګو شو  دهغه  تر څنګ  دوه کرسۍ خالي وي ، ما  نجلۍ دهمغې تر څنګ په  خا� �ي  چوکۍ  کې  کښینوله ، هغه ته مې د  نهو لسو میاشتو  راهیسې  همدا  استادي  ښووله ، زه ئې خپل  زوړ  میړه او خپل  ځان ئې   پلورل  شوي  مظلومه  نجلۍ  و ښووله ، او د البرق په  څ یر  مؤمن ئې  په خپلې ښکلا کې  را  و نغاړه ، د لیدلو کتلو ځاې  و ټاکل شو ، ما هغې ته وويلې  چې هلته په کنډر  کې به   کوم ډول ډرامه  لو بوي ، نجلۍ  کنډر  ته ولاړه ، زه هم هلته د څلورو نور  کسانو  سره هملته  ناست وم. دهغې ډلې څخه دوه کسان  اوس  همدلته  شتون  لرې  اوپاته دوه  نور ئې  تاسې نه پیژنئ ، هغوی هم  زمونږ د ډلې  وګړی دي .
 دې نجلۍ البرق  ته  ثابته کړه  چې هغه  پرې خپل ځان  ځاروي ، زمونږ  څلورو  واړو  ملګرو  په  البرق  او دې نجلۍ باندې   د تورو او  نیزو  حملې وکړې ، پر هغوی  ئې د برچې  درانه وارونه وکړل  او دا ډرامه  دومره ښه ت� �تیب  شوي وه  چې دریښتونې  حال  څخه  ئې لږ  څه توپیر هم نه درلود. دهغې بې عقله  په ذهن کې داهم    را نه غلل  چې د تورو اوبرچو  دومره ګذارونو  وشول  خو څوک  په  کې  ګریدلې  هم نه و. ما  ددې  خبرې  په ويلو سره دا لوبه  پائې ته ورسوله ، چې دا نجلۍ دومره  بهادره ده  چې دېوه زړه  ور او بهادر   تر څنګ  ښه ښکاري ، ما پرې خپله خوښي  و ښووله  او  هغه مې  البرق ته   ورح واله کړه »
ما هغه  ته  خپل نوم   آصفه  ور  ښوولې دې »  نجلۍ وويل --« زه حیرانه یم  چې ددوم ره  پوخ عمر  حاکم  په دومره اسانۍ  سره  زما په  جال کې څنګه ژر  را ونښت ، ما اوس  هغه د ش� �ابو سره عادې کړې دې ، پخوا تردې هغه  هیڅکله هم شراب  نه  وڅښلي ، لمړۍ ښځه ئې هم په  هماغه کور کې اوسیږي  ، کوچنیان هم لري  خو داسې  بریښې  چې هغوی ئې ټول  له یاده  ويستلې وي ،-- نجلۍ  غونډې ته ټول  تفصیل  بیان کړ ، چې هغې دکومو کومو  لارو  څخه د سلطان ایوبي  ددغه  ځانګړی  باو� �ي   مشاور  عقل  په خپل  موټې  کې  نیولې دې .»
«په دغه تیرو درې میاشتو کې  دغې نجلۍ ماته  د صلاح الدېن  ایوبي ډیر مهم  او ارزښتناکه  رازونه را رسولي دي ،» زاړه  وويل « سلطان ایوبي ډیر زیات   فوځ  روزي . دهغوی د ډلې څخه به  تر نیمائې  په مصر کې پریږدي . اوپاته نیمائې  به د خپلې  قومندې  لاندې  دعیسائې پادشاهانو پر خلاف د جنګ  له پاره  له ځانه  سره وړي ، دهغې  سترګې په  بیت المقدس  باندې   لګیږی . خو هغه راز  چي دې نجلۍ د  البرق  څخه را خیستې دې  هغه دادې  چې سلطان  به  تر ټولو دمخه خپل مسلمان حکمرانان  او د سیمو حاکمانو  یو له بله سره  را نژدې کوي ، دهغوی  یووالي دصلیب پالونکو دومره  لرې کړي  دي  لکه  څنګه  چې البرق  مونږ په  خپل موټې کې اخستې دې.
«نو ایا مونږ  دا ومنو چې  البرق  اوس  زمونږ د ډلې  غړې دې ؟» یوه سړي  ترې و پو ښتل .   
«نه !» زاړه  ځواب  ورکړ، «  هغه په ریښتونې توګه د ایوبي  وفاداره  دې ، خو اوس  هغه همغومره د نجلۍ  وفاداره   هم دې،  دانجلۍ د سلطان ، قوم او  د اسلام د وفادارۍ  خبره  هم داسې کوي  چې البرق  هغه د قوم ځان ځارونکې  لور  ګڼي، ددې نجلۍ  دښایست او ځوانۍ  د جادو   اغیز   جدا  شې دې . مونږ  نه شو کولاې  البرق  دخپلو  ځانو سره را یوځاې کړو . او دې ته  به  اړتیاڅه  وي  ؟  هغه خو په مکمله توګه  زمونږ په لاسو کې لوبیږي »
«سلطان ایوبي  دنور  څه کو� �و  اراده لري ؟»  ددې ډلې  یوه  غړي ترې و پوښتل .
« دهغه  په ذهن کې  ستر  او خپور  اسلام ي  سلطنت  دې .» زاړه ورته وويل  «  هغه  غواړې د صلیب په   سلطنت  کې د اسلام بیرغ  پورته کړي  او دهمدې  له پاره  خپل  پلانونه  جوړوي ، زمونږ د هغو جاسوسانود بی کاره  کولو او نیو� �و  په خاطر ،  چې  د سمندر دهغې لورې  څخه  راغلي دي ،  سلطان  ایوبي  د علي بن  سفیان تر څارنې  لاندې یوي  سترې شبکې   ته دنده  سپارلې ده ، د البرق  څخه د ترلاسه   شوو مالوماتو � �ه مخې  هغه  د سرتیرو  یو ځانګړې  لښکر تیار کړې  تر څو هغوی صلیبي هیوادونو  ته  ولیږي  اوهلته  ترې د  څارکښۍ او تخریب  کارۍ کار واخلي ، دې  فوځ ته  ئې   روزنه  هم پیل کړې ده . د س� �طان ایوبي  منصوبې  او پلانونه  ډیر  خطرناکه دي ،  دهمدې  پلانونو د پلې کولو  له پاره  هغه د  فوځي میلې  تر نامه لاندې  لو به   جوړه کړه،او نژدې  شپږزره  کسان  ئې  فوځ  کې استخدام کړل ، او دا  لړۍ  لا  تر اوسه پورې  روانه  ده ، په دې خلکو کې سوډانيان  هم شتون  لري ، ماته  چې له  پورته  څخه  څه  لارښوونې  شوي دي  ، هغه  همدا دي  چې د ایوبي  په فوځ کې  د بدکارۍ  ناروغتیا  خپره کړئ ، اودهغې طریقه داده  چې دهغوی په زړونو کې   دښځو سره  د مح بت  او د  جوارۍ  سره  مینه  ورزیاته  کړئ .»
زاړه  وويل  چې هغه دفوځې  میلې  څخه سم دستي وروسته  په  فوځ کې د خلکو  د  ورننويستلو  کار   پیل کړې دې . او هغوی  هم په  ډی� �ه   ښه  توګه  په فوځ کې جواري  رواج او خپره  کړې ده، جواري  او  ښځه  دواړه  داسې شیان دي  چې انسان د غلا او  وژلو  پورې  را کاږی .
هغه دویمه  طریقه  داوښووله ،  چې عصمت  پلو� �ونکو  ښځوته   د ښې روزنې د ورکولو وروسته  ئې  هغوی د فوځې  پنډ غالې  په  شاوخوا  کې  پ� �ې  ایښي دي ، خو هغوی هیڅکله هم دا نه وائې  چې  هغوی  ځان پلورونکي دي .    هغوی د سلطان  سپاهیان  د بدکارۍ سره دعادي کولو تر څنګ دهغوی تر منځ  رقابت   هم  را پیدا کړې دې . زاړه  و� �ته  زیاته  کړه  « دهغوی بریا   تیره  ورځ  مخته  راغله ،  هلته  چې دوه سپاهیان  په  یوه وخت  د یوي  ښځې  خیمې ته ورغلل،  دواړه   په خپلو  منځو کې و نښتل  اويو بل  ئې � �یر سخت  زخمي کړ، یو دخیمې په منځ کې ومړ  او د بل  په هکله  مالومات  راغلي چې  هغه  پنډغالي ته په  ور رسیدو سره  هملته و مړ....دا  راپور  تر سلطان ایوبی پورې  ور  رسیدلې دې . هغه علي بن سفیان  او البرق  ته  حکم کړې  چې د فوځيانو تر منځ  خپل استخباراتي کسانو ته دنده  ورکړي   او دا  معلومه کړي  چې  جواري  ، غلا ، زنا او بدکاري  ولې  ورځ په  ورځ  ډیرښت  مومي ، په دې خاطر  تاسې ټول  د ټولو  هغو ښځو  څخه  چې  په دې کار کې  مصروفې دي  غوښتنه  وکړئ  چې   فوځي پنډغالو ته نژدې  را نشي.  
په دې  غونډه کې  دا هم وويل  شول  چې د آصفې  اصلی نوم  بل  څه دې ، هره  پنځمه او شپږمه  ورځ دغه  زاړه   ته هغه  رازونه اواطلاعات  را � �سوي  چې د البرق  څخه ئې  تر لاسه کوي ،  کومه  شپه  چې د هغې  د را وتلو  پروګرام   وي  نو هغه البرق ته  په شرابو کې  یو ځانګړې  ډول  سفوف  ورګډوي  او ورکوي ئې . دهغې  د اغیز  له مخې  هغه  ان  تر سهاره   پورې  خپلې سترګې   نه  شي پرانستلاې ، په غونډه کې  دا هم  ډاګیزه  شوه  چې د مصر  په زیاتو کلیو ، بانډو او ښارونو کې  قحبه ځاېونه ، او د جوا� �ۍ  مرکزونه   جوړ  کړل  شوي دي ،  چې ښه پایلې ئې  را تر مخه کیږي .  روزل  شوي  نجونې  او ښځې  د لوړو  لوړو کورنیو  ځوانان  د بد کارۍ په لور   را  اړوي ، اوس دا هڅه  باید  وکړل  شي  چې  په مسلمانو   نجونو کې هم  د بې حیائې او بدکارې   میلان  را پیدا شي.
دا غونډه چې د جاسوسانو  ډیره  پټه  غونډه وه ،  پائې ته ورسیده ،  هغوی ټول  یوځاې  بهر ته  را ونه  وتل ،  بهر به یو سړې  ولاړ  نو بل به  څو  دقیقې  وروسته دهغې  پسې  راوت ، زوړ  هم  ولاړ ،  یواځې  آصفه  او یو بل سړې  پاته  شول ، آصفې په نقاب  کې  خپل مخ  پټ کړ  او دهماغه پاته شوي  سړې  سره   روانه  شوه.

پاته  په شپاړسمه برخه کې ........