خان ولي: مامور صيب په خير په خير، فكر كوم، چې نن به دې خوب پوره شوى وي، خو يوه خبره ده، چې ته دفتر ته تر ټولو د مخه راځې، ان دا دي و ګوره لس نيمې بجې دي او تر اوسه پورې نور هيڅوك نه دي راغلي.
مامور صيب: زموږ خو داسې وطن دى، د ښو خلكو قدر پكې نشته، اواوس ما هم نه مني، خو ما د ځان سره وعده كړې ته خو پوهيږې، چې وخت به نه ضايع كوم او د وطن خدمت به كوم خو... هى هى دلته كله زما قدر څوك پيژني؟ خير ته هغه دوسيه راوخله د څه شي ده؟
عارض: مامور صيب دا درې مياشتې كيږي، چې هره ورځ ولسوالۍ ته ځم او راځم خو څوك نشته، چې د هو يا نه ځواب راكړي هسې يې سرګردانه كړى يم، غريب سړى يم او ډيرې پيسې مې مصرف شوې، مامور صيب اول د خداى هيله ده او بيا ستاسوكه ته د هو يا نه ځواب راكړې؟
مامور صيب: كاكا تر اوسه پورې قاضي صيب نه دى راغلى سبا ته راشه، چې قاضي راشي نو كار به دې وشي.
مامور صيب: خان ولي، خان ولي چيرې يې؟ خوار شويه ته وګوره څو بجې دي را باندې ناوخته نه شي؟
خان ولي: صيب شل كم دولس بجې دي.
مامور صيب: ژر كوه خان وليه ته هغه زما توره دوسيه درسره را پيدا كړه، خدايزده چې څه مې كړه، تر اوسه خو دلته وه؟ ژر كړه يو ځاى مې د بامونو د كاګل لپاره خټه خيشته كړې ده، بل ځاى مې يو موټر سپين واښه راغوښتي وو، چې هغه هم را رسيدلي او ځاى په ځاى كول غواړي، بل ځاى مې په دوو بجو د بر كاريز د اوبو وار دى او لوړ پټي ته يې بيايم، بل ځاى نن بيګا په كوز ښاره كې زما د ملګري واده دى او هغه هم تيارى غواړي، ښه مست ډولونه او اتڼ هم شته، زړه مې غواړي، چې د ولسوالۍ هغه دوه عسكر چې ښه اتڼ يې زده دى راسره بوزم ځكه له موږ څخه خو به هم د اتڼ څه تمه لري.
كور ته په لاره
مامور: قاضي صيب چيرې ځې؟ تا هم لكه چې شيله وكړه په ولسوالۍ كې خو مې هم و نه ليدې چيرې وې نن؟.
قاضي: نه يووارې خو مې سر ورښكاره كړ، خو نن ټول د سپيره زامن راغلي وو، چې و مې ليدل نو ځنې پټ شوم او ته خو مامور صيب لكه چې په ښو مېلو اوښتى يې موږ ته يې كله وايې، دا خو د موږ قانوني حق دى، چې لږ د وخته را ووزو ځان غلى نيسه او خپل وخت تيروه.
مامور: هو هغه ولسوال نه وينې چې زياتره ورځې په يوولسو بجو راځي او په يوولس نيمو بجو بيرته كور ته ځي، موږ خو حد اقل دوه درې ساعته كار كوو.
خان ولي: و دريږئ و دريږئ، دا دي زه هم را و رسيدلم خو د مامور صيب نه ډير خفه يم، ځكه ما ته يې و نه ويل چې تا هم سيل ته در سره بيايم.
مامور صيب: خان وليه اول دې خپل كور ته ولاړ شه او بيا زما سره كاه ګل ته كمك شه نو بيګا ته دې سيل ته راسره بيايم غوښې به هم در باندې وخورم او بيا به سبا په دفتر كې ويده شې.
خان ولي:دا نو څه خبره ده مامور صيب چې ته اتڼ را باندې ګورې بس زه ډير ژر درځم او كاګل څه، چې هرڅه ته در سره كمك كېږم. هو خانولي د ژوندى وي.
جغتو څخه په مننه