هو صلحه د هر انسا ن ار ما ن دۍ او د انسا نېت هر انسان غواړې چه د صلحې او امان په غېږ کې په ا ما ن واوسې خو ددې ارمان په سفر روان مسا فر ددي سپېڅلې مقصد و کاله ته هغه وخت په رسيدو رسېد ا ېسې چه د انسا نا نو هر انسان مو، و انسا ن ته په انسان، د کتو، په کتو سې او هر ېو مو ېواو بل ته د دېوال د خښتو په څېر خښته ، خښته په ګر ځېدو و ګر ځې څو ددې خښتو په بر کت مو ولاړې کلا ګا نې تر ا خرته د آبدو په څېر آبده ، آبده پا ته سې
نو راځۍ چه دا نسان جوړونې و کار ته دکارو نو په کار سو نو که خداې مه کړه ددې کار وکار ته دلا سو په کار نه سو نو خود به بېا ددې اوېجې پر مخ د جنګونو په اور کې ملا مت او سلا مت دواړه د محشر تر راتګ د مخه ددوږخېا نو په څېر دوږخ ، دوږخ سو ځېږې او د ولاړو کلا ګانو ولاړ کلې به يي په هدېرو بد لېږې
هو کې همد ا سې ده او همد اسې محشر د محشر تر را تګ دمخه په محشر لکه محشر را غلۍ زوې له پلا ره ، پلار له زو ېه، لور له مو ره او مور له لوره ،په تېښته ، تېښته ، تښتې
هو : هر ېو مو د خپل عمل د کړاو په ګرو کې ګرو ، ګرو دۍ او د پښتا نه قام د خېلو په څېر هر ېو کوڅه ، کوڅه جلا رو ا ن دۍ نه مو د ټو لو د خو ښۍ په خوښه نه لېډر ، نه مر شد او نه هم دملا ېا نو ېو ملا په ا ما مت لکه ملا ونېو
هو : دلته څه مو د بېطرفه په نوم دا سې خلګ جوړ دي چه ددې مصېبتو نو د هر مصېبت په لېدو يي تر ستر ګو د او ښکو پر ځاې وېنې را څا څې خو د څه وېلو په ويلو يي ژبه او خوله د نصوح په تو به ، تو به پا ته ده
څه مو بېا د احتېاط په نو م داسې احتېاط ګډ دې چه هم يي مقتول او هم يي قاتل ته د شا با س په وېلو شابا س ، شاباس سر ښوروې
ځېنې مو بېا داسې ېوا زې او ېوازې دخپل کار پخپله، داسې، خپل ، خپل رو ان دي چه نه يي،هم د هغه،او نه يي هم، ددغه، نه په ټپ ،او نه هم په مرګ د ځا نونو ځا ن ، خپه کړ
څه مو د سېاستوالو په نوم ، هو هغه د غربې ډېمو کرا سۍ ټېکه داران در ښېم، بېا د ټو لو کړو پېسو دپېسې ، پېسې حساب په حساب اخته دې او هغه دا حا دېثو په شېخۍ شېخ الحد ېث هم ، له ما او هم له ځا نه مرور دۍ نه ما ته دبلال د اذان د کلېما تو کلېما ت ر اښې او نه هم د بلال د اذان په څېر اذان ، اذان پا تېږې
هو :زما ددېن طرف او بطرفه وروڼو !
هم دلته او هم هلته دکو رو نو په ودان ، ودان ، ودان خلګ مرې
هو ددا سې ګولېو په مرګ ،مرګ ، مرګ پراته دي چه چه دهر يوه تر څنګ د پر تو کارتوسو دپو ښو نو پرهر پوښ يي ددېن ، وطن او نا موس د دفا ع په نوم تورې د اېتو نو په څېر ا ېت ، اېت لېکلې چه د هر ګړي تېرېې د افغا نې سرونو د سر په تبا هې بدلېږې
زماد دېن او اېمان ورڼو !
راځۍ چه زموږ په لاس د نړېدلو دېوالونو هر دېوال بېا دخپل لاس په لاس دېوال ، دېوال کړو
راځۍچه:دخپلو درنو بارونو بار د خپلو شاګا نو له پاسه دخپل منزل تر مقصده ، مقصد ، مقصد ور سوو
راځۍ چه : په خپل لاس د غو ټو کړو غو ټو ، غو ټې د خپلو لا سونو په ګوتو په خلا صېدو خلا صې کړو پام چه؟دخلاصې په خلاصه يي دجها نې ماده پرستانو د طمع په طمع نه سې
هغه ماده پر ستان چه دېوې روپۍ په ورکړه له هر چا سل ا خلې هو هغه ما ده پر ستا ن چه د وختونو ېو وخت به هم د خداې او ېا زړه سوې په خا طر د قدمو نو قد م وا نخلې
هو : زما د اېمان وروڼو !که څوک د نا رواوو پر نا روا په ټو لېدو را ټولېد اېسې نو موږ خو د ښه کار په کولو ېو د بل تر څنګ په در ېدو، با الکل درېد اېسو دا ځکه چه داسې درېدامو ددېن د فتوا ګانو فتوا ده
هوکې : موږ د قر با نۍ د پسو نو په څېر پسونه نسو پا ته کېداې هغه چه ېو يي حلا لېږې اوبل ، ورته په شخوند وې د حا لتو نو ددې حالت وحا ل ته د کا رو نو کار په کاردۍ
ددي حالت په تغېر پر خداې حواله ورکول دکارونو کار نه دۍ له موږه کار غواړ ې کله چه موږ دېو حا لت په تغېر د تغېرپه تغېر سو بېا نو خداې زموږ تر څنګ زموږ په څنګ بد لېږ ې دا ځکه خد اې وا ئي چه زه دېوه قام په حا لت کې تر هغو تغېر نه ر ا ولم څو دۍ تغېر ونه غو اړې، او نه هم په ښېر اګانو او يوازي ددو عا ګانو په دو عا د کا رو نو داکار په کېد و کېد اېسې دا ځکه زموږ دېن دعمل، ارادې او عقېدې دېن دۍ نه د ښرا ګا نو او نه هم ېو ازې او ېوازې ددوعا ګا نو دېن، او همد ا را ز چوفه خوله پاته کېدل هم ځا ن او هم دځا ن په څېر ځا نونو ته د ګنا هو نو ګنا ه بو لم را ځۍ چه نور نو د سکو ت نېولې روژه د خداې د هغه د مخلوق او ملک په خا طر په ماتېدو ما ته کړو هرڅه ، بلد او نا بلد ، د سر په ستر ګو وېنو درنګا رنګ ږغو نو د او ر ېدو په او رېدو ېو خو بېا مو هم دڅه کولو او ېا وېلو ، ژبه بې حر کته پا تېږ ې دا ولې مو د خپل ملک او خلگو سره د مېنې او احسا س ولوله د مرگي په خو ب مرگ ، مرګ ويده پرته ده پداسې حال کي چه د ژو ند په جهان کې په ژوند ،ژوندې يو خو دمرګې په خوب له مړو نه هم ، مړه ، مړه ښکا رېږو او د هر حا لت په لېدو او کتو ، ور ته د همساېګا نو په څېر همسا ېه ، همسا ېه ګو رو او نه پو هېږ م د کو م کو ر به د اجا زې و اجا زې ته د انتظا ر په انتظار پا ته ېو او دا ولې د ځا ن په پو ښتنه له ېو چا نه په پو ښتنه نه پا تېږو چه زموږ د بدن له پا سه پر تې غو ښې چا د خو را ک په خور اک وخوړې
هو : دهمدې پټې خو لې په پټه مو لېرې او نژدې همسا ېګا نو دملک دننه د هېچا له ا جا زې پر ته د مداخلتونو په مداخله داسې راتګ ، راتګ دې چه ته به وائي چه ددې ملک د هر انچ مځکې هر انچ ورته دپلار نه د مېر اث په قبا له پا ته دۍ
هوکې همداسې ده راځۍ چه اول په ځا نونو کې د ملې احسا س مرور احساس پخلا کړو او بېا نو د اېما ن په حکم په ټېنګ عزم او ارا ده د خد اې ددې حکم چه (فا صلحو بېن اخو ېکم )را غلۍ امر هم و ځا ن او هم وبل ته د عملو نو په عمل بدل کړو او هم د نبې ددې حکم وحکم ته ځا ن په تسلېم ،تسلېم کړو چه و ائي (انصر ا خا ک ظا لما او مظلو ما )د خپل ورور نصرت وکړه که ظا لم وې او که مظلوم داسې چه د ظا لم لا س له ظلمه را لنډ او مظلو م له ظلمه خلاص کړه
او بېا نو د نورو د پخلا کېو په پخلا روان سو او د پل ز نا نو په څېر زموږ له کو ره د تللې صلحې د پله د پېدا کېدو پل ز نا ن سو
هوکې : را ځۍ چه ملا مت ته په ملا مت او سلا مت ته په سلا مت ووا ېو او د سلا متونوسلا مت دتندې له پا سه په مچولو مچ کړو او هم ئي دغرو نو په څېر تر څنګ په درېدو ودرېږو څو دهدې صلحې له بر کته هر ځاې جنت ، جنت سې
هو تکې ١٣٩٠ ، قوس ، ١٥ سشنبه هحرم ١٠