دنيوي جنت

  (مادپسرلي وږمې دونې دښاخ په شان دخيال په ټال زنګوي)

مادپسرلي وږمې دونې دښاخ په شان دخيال په ټال زنګوي،
دطبعت شنه غوړېدلي فرش اودورباندي خورو ورو شندل سويو ښكلاګانوته دزړه په سترګوځيريم ،
دادى له هررنګي مخلوقاتوله زيست څخه خونداخلم ،
نسيم راته دطبعت دموسيقۍ په آلاتوسرودونه ږغوي ،
دا د بن آدم له باغه ليري ددنيوي جنت يوه ښكلې دره ده چې ماورته دخيال په وسيله راودانګل ،
په دې دزوږه ډګ خاموش جنت پسرلي داسي ګلورينه لمن غوړولې ده چې دخيالي سفرپه ترڅ كې دفكرهسته دابدي جنت په وره دانسان روح ننباسي ،
په دې پسرلني ماحول كې دخزان څرك نه ترسترګوكيږي ،
موږ په دې عقيده ووچې ګواكي چېري آدم ذات وي هلته ظلم ، ستم اوژوندناآرامه وي ،
خودلته دانس له ذاته يوازي زه يم چې په خيال كې مېلمه غوندي روحآ ننداره كوم ،
بياهم يوڅه دي چې زه يې دلته هم نا آرامه كړم ،
ځكه دابهارهم دپښتون مېشتوسيموپه شان بهارته ورته بهاردى ،
مېشت مخلوقات پكښي دخپلي خېټي مړولوپه موخه يودبل ويني بهوي ،
دموسيقۍ خوږونغموترخوادمظلومانوسوي نارې ، زګېروى ، اوله فرياده ډك آهونه اورېدل كيږي ،
دلته هم داسي مخلوقات سته چې دپښتنو اوفلسطنيانوغوندي چارچاپېريې خلك ژوندكوي خودوى ژوندګالي ،
ژوند يې تصادف دى ،
جسدونه يې ټوټې ټوټې كيږي ،
خوږ ژونديې ناآرامه اوله سختوګړاونوسره مخ دي خوهيڅوك يې نارې نه اوري ، هيچايې دقاتل لاس نه د ى نيولى ، خواخوږي نلري اولاهم ورباندي ظلم اوج ته رسېدلى دى ،
زور بالايي زور دى

کندهار