محمود نظ
ی
ستونه
ولاړم و کابل ته د هر لوری وه دعوتونه
دوپيازی وی پلاونه د غوښو وه کبابونه
د هر لوری
اتیرېدل ډک ډک قابونه
لکه زړه خوږی چي راغلی وی له
چینه
څلور خواوته می ناست وه نندارچیان
هر یوه راته
کول ستونه چا را کول قسمونه
په نس کی می رنګ رنګ سازونه سور شول
کله یکه تازی او کله به ګډ شول سازونه
ږغونه درباب وه هم تبله
وه هم د ویلون
وڅکیدم شا ته
راته کیښودل شول بالښتونه
له ځایه ولاړ ،بډی می ونغښتی تاو می کړه برېتونه
د دستر خوان له پاسه می تشناب ته ګړه
ټوپونه
هلته بیا د موټر سایکلو لوبه شوه پیل
د کور خاوند بیا د نیکونو دغیرت کول نکلونه
یو ګړی د تلتک لاندی دمه شوم
بیا چای ته راغلم په بریتو می واهل لاسونه
که زما منی مه منه د خلکو
ستونه ، قسمونه
په سفر کی د خپل زړه سره کوه مشو
تونه
د اوبو بوتل په لاس کی د نشه کوه اکټونه
و
خوندورو خوړو ته ګوره د ماړه کوه چمونه