غزل‎

مونږه د اور په پوکو ناڅو خپله نه ګډيږو
 مونږ د ډالر او د کلدارو په وير نه مړيږو
 منو چې ټول عمر مو وينه په اسلام ورکړې
 خو يو عادت لرو پيسو باندې هيڅ نه بسيږو
 هغه د لنګ پنجابی سرو سره تللی نه شو
 مونږ پښتانه يو د قاغذ په بيعه ښه خرڅيږو
 ښه که د غرونو ليوني يو د بازونو ښکار کړو
 ولې د کونډو د يتيم په اوښکو نه زوريږو
 موږ ميخانې لرو بې بيعې ډک خمونه لرو
 سهار بيګا يې څښو تشيږي نه او نه مستيږو
 د جنت لاره د کابله تېره شوې که ده
 اصولي ووايه صرات له پله کله لويږو