غزل

 څومره ښکلی وی خوږی وی هغه زموږ شـــــپی
 د ساحل غیږ وه ، سپوږمی وه ، زه او ته وو
 ته بربڼده له هر بند څخه فــــــــــارغه
 ما هم هیر کړل څو شیبی چه پښتـــــانه وو
 نه مو ډار وو د طالب نه د ملا نـــــــــه
 یو د بل غیږ کی بیخوده چـــــ‎ـی پراته وو
 تاته نور د پیغلتوب خـــــــــبره مړه وه
 ماتــــــــه ستا د بدن غړی ټول خواږه وو
 چــــــــا ویلی چی هوس دی، دا عشق نه دی
 ما ویلی د خـــــــدای کور کی میلمانه وو
 په ښـــــــکلا کی دی جادو د ژوندون نغښتی
 په لمن کی دی د عشق ســــتوری پراتــه وو
 وحشی حسن دی مـــــــات کړی نـه وم یواځی
 سپینو پښــــــو ته دی ګلان واړه کـاږه وو
 ملایان که دښمنان ستـا د کاتـــــــــه دي
 شاعران خو شهیدان ستـــــــــا د باڼه وو